رزمنده‌اى از تأثير تكبير چنين ياد مى‌كند:

حدود سه ساعت در پشت خاكريز مانديم و دشمن مقاومت مى‌كرد و تسليم نمى‌شد.فرمانده رو به بچّه‌ها كرد و گفت:همه با هم به‌طور نشسته«اللّه اكبر» بگوييد و بعد به طرف خاكريز هجوم ببريد.هنوز حرف فرمانده تمام نشده بود كه صداى تكبير بچّه‌ها بلند شد و همگى به سمت قرارگاه دشمن هجوم برديم.آنان وقتى كه اين هجوم غافلگيرانه را ديدند،بدون هيچ مقاومتى فرار كردند و حتّى نتوانستند گلوله‌اى شليك كنند.به اين ترتيب،قرارگاه دشمن در عرض ده دقيقه به تصرّف درآمد. [1]

3.هراس دشمن از تكبير رزمندگان

يكى از رزمندگان در بارۀ رعبى كه در اثر تكبير در دل دشمنان ايجاد مى‌شد، چنين مى‌گويد:

پس از پيروزى و به اسارت گرفتن بسيارى از دشمنان،با كيوان و بقيۀ برادران،اسرا و وسائل باقى‌مانده از دشمن را به منطقۀ پشت جبهه انتقال داديم.ابتدا فكر مى‌كرديم كه تعداد دشمن 100 نفر باشد،امّا وقتى بالاى سنگرهاى آن‌ها رسيديم،حدود 200 كشته بود و 100 نفر نيز اسير شده بودند!با عدّه‌اى كه فرار كرده بودند،تعداد آن‌ها نزديك به پانصد نفر مى‌شد كه ده‌برابر ما بودند! آن‌ها همه‌چيز داشتند؛انواع سلاح‌هاى سنگين و سبك، و نيروهاى ما كم‌ترين سلاح را در اختيار داشتند،اما با يارى خدا و با نام خدا و با فرياد«اللّه اكبر»رعب در دل‌هاى دشمن افتاده بود. [2]