فصل اوّل:آواى تكبير

آواى تكبير بارها در غزوات رسول‌خدا(ص) و ديگر نبردهاى مسلمانان طنين‌انداز بوده است.در جنگ احد هنگامى كه پرچمدار مشركان،طلحة بن ابى‌طلحه به دست اميرالمؤمنين(ع) كشته شد،پيامبر(ص) خوشحال شد و با صداى بلند تكبير گفت.مسلمانان هم تكبير گفتند و چنان مردانه به سپاه مشركان حمله كردند كه صف‌هاى ايشان از هم پاشيده شد. [1]

جابر بن عبدالله انصارى مى‌گويد:

در جنگ خندق هنگامى كه اميرالمؤمنين(ع) و عمرو بن عبدود به يكديگر نزديك شدند،گرد و غبارى برخاست كه آن دو را نمى‌ديديم.از پَس آن، صداى تكبير شنيديم و دانستيم كه على(ع) او را كشته است.ياران عمرو هراسان روى به گريز نهادند و با اسب از خندق عبور كردند؛جز نوفل بن عبداللّه كه در خندق افتاد و در همان‌جا كشته شد. [2]

در همين جنگ،داخل شهر مدينه نيز به وسيلۀ يهودان در خطر بود.از اين رو،شب‌هنگام از شهر پاسدارى مى‌شد و بانگ تكبير تمام شب در مدينه بلند بود.همين امر جرأت هرگونه اقدامى را از يهود سلب كرده بود. [3]