و حضور نيروها در جبهه بود.نمونه‌هاى اين نوع سرودن را در اشعار نصراللّه مردانى،سيد حسن حسينى،حسين اسرافيلى و بسيارى از شاعران سال‌هاى 60 تا 70 مى‌توانيم بيابيم.

2-1.پيام

در متن حادثه‌ها و لحظه‌هاى كربلا،درس‌ها و پيام‌هاى فراوان نهفته است.

كربلا حادثه‌اى كامل و اسوه است و در آن،هرچيز،هر حركت،هر نگاه و هر سخنى لبريز رمز و رازها و آيت‌ها و هدايت‌ها است.هيچ درسى در اين«نبأ عظيم»ناگفته نمانده است.اخلاق،جوانمردى،صبر،عبادت،همدلى، گذشت،محبّت،عفاف و...در آن،در عالى‌ترين جلوه و جمال ايستاده است.

هر چهره در كربلا رسول پيامى است.كربلا حجّت را بر همه تمام كرده است.

كودك،جوان،پير،مرد،زن،خانواده در كربلا شركت دارند؛نه هشتادسالگى بهانه و توجيه گريز از مسؤوليّت است و نه حتّى شش‌ماهگى! كه در هنگام دفاع از حق،شش‌ماهه و شصت‌ساله دوشادوش هم،در عطشى برابر، رودرروىِ سياه‌ترين و بى‌عاطفه‌ترين انسان‌ها مى‌ايستند.در كربلا همه حتّى قاسم و عبداللّه رضيع (على اصغر) تكليف دارند،و مگر امام عاشورا در پاسخ به پرسش قاسم(ع) كه پرسيد«عمو ما هم كشته مى‌شويم»نفرمود:«حتّى عبداللّه رضيع هم كشته ميشود»؟ [1]

در كربلا خانواده شركت دارد.جنادة بن حارث انصارى از صحابۀ پيامبر به شهادت مى‌رسد.فرزند نوجوان او،عمرو بن جناده با رجز و نبردى حماسه‌گون در خون مى‌غلتد و دشمن سر او را بريده و به سمت مادرش كه