و جمله هاى ذيل از وصيّت‌نامۀ شهيدى عاشق است كه زمزمۀ عاشقانۀ او با مولايش حسين(ع)،تارهاى قلب را مى‌لرزاند و شكوه عشق شورانگيز جبهه‌نشينان را به‌روشنى نشان مى‌دهد:

خداى من! مولاى من! عشق تو و عشق حسين تو ما را به اين‌جا كشانده.يا اباعبداللّه! يا حسين بن على! اى سرور شهيدان! مولاجان! عشق تو را شيعه هزاران‌سال در سينه نگاه داشته،هزاران‌سال شيعه آب را حتّى با ياد تو نوشيده،هر صبح و شام تو را ياد كرده،در كودكى شير مادر را همراه با اشك مادر-كه در سوگ تو مى‌ريخته-خورده‌ايم.مولاجان،در قيامت اين عاشق و سرباز خسته‌دلت را فراموش نكن كه سخت به تو محتاجم.مولاجان! آرزو دارم در هنگام شهادت،خاك پايت را به همراه خون بدنم سرمۀ چشم كنم. [1]

شعلۀ اين عشق،دامنگير همۀ ابعاد وجودى رزمندگان بود كه جلوه‌هاى آن را نه تنها در وصيّت‌نامه‌ها،بلكه در شعارها،سنگ مزارها،نامه‌ها،پيشانى‌بندها، خاطره‌ها،مراثى و نوحه‌ها مى‌توان يافت.شايد اين بيت آشنا آيينۀ اين شوريدگى باشد:

اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست اين چه شمعى است كه جان‌ها همه پروانۀ اوست

5.نمادها و نمودها و ارزش‌هاى عاشورايى

وصيّت‌نامه‌هاى شهيدان نشانه‌ها و نمادهاى عاشورايى را در جاى جاى خويش دارند.عطش،شهادت،خون،علقمه،فرات،نى،سر بريده،مظلوميّت، علمدار،علم،مناجات شبانه و ديگر مفاهيم و مضامين در كم‌تر وصيّت‌نامه‌اى