تعلّقات دنيايى،بى‌خبر از حبّ الهى و مقام روحانى،بلكه فرورفته در پردۀ معاصى كى تواند به مقام حسين(ع) و تحقّق اين شعار برآيد. [1]

جملۀ مشهور كلّ يومٍ عاشورا و كلّ أرضٍ كربلاء نيز در وصيّت‌نامه‌ها كاربرد فراوان دارد.يكى از شهيدان مى‌نويسد:

يا اباعبداللّه الحسين! ما هم مظلومى هستيم كه ظالمان با مابه خاطر اسلام محمّد(ص) و شماها درافتاده‌اند،و ما يارى مى‌خواهيم اى پروردگار عالم؛ما بايد دوباره«كلّ يومٍ عاشورا و كلّ أرضٍ كربلا»را به خاطر اسلام و حق و عدالت زنده كنيم تا رهروان حسين به‌پا خيزند. [2]

اگر روح و مضمون سخنان اباعبداللّه در كربلا را در متن وصيّت‌نامه‌ها جست‌وجو كنيم،آنان چون خونى در رگ نوشته‌ها جارى و سارى است.همۀ اين شباهت‌ها را محصول مطالعۀ رزمندگان نمى‌توان دانست،بلكه همسويى و يگانگى دو جريان و شباهت ياران امام خمينى به ياران اباعبداللّه را بايد عامل اين اشتراك و همسانى برشمرد.

4.عشق‌ورزى به مكتب و نام اباعبداللّه(ع)

جبهه نمايشگاه عشق،جلوه‌گاه شوق و شيفتگى و كانون محبّت حسينى بود.

نام حسين شعله در دل‌ها مى‌افكند و زيارت كربلا غايت آرزوى رزمندگان بود؛كربلايى كه گسترۀ وجود و قلب آن‌ها،رنگ و نشان از آن داشت.با نام حسين شانه‌ها مى‌لرزيد،اشك پشت پلك‌ها تبسّم مى‌زد و لب‌ها در اشتياقى شگفت،اين واژۀ زيبا را زمزمه مى‌كرد.به‌ندرت مى‌توان وصيّت‌نامه‌اى را