6.عزّت‌خواهى

دشمنان خونخوار گاه از عناصر خودفروخته و نفوذى براى ايجاد تفرقه يا شناسايى آزادگان بهره مى‌گرفتند.گاه نيز اين عوامل خود شكنجه و آزار اسرا را به عهده مى‌گرفتند،امّا پروردگان مكتب عاشورا مقاومت و صبورى را از قافله‌سالار اسيران،امام سجّاد(ع) و زينب كبرى(س) آموخته بودند و به همين دليل در زير شكنجه هيهات منّا الذّله مى‌گفتند و با اقتدا به امام عاشورا، عزّت را بر ذلّت برمى‌گزيدند و در اين راه تا آخرين نفس مى‌ايستادند.يكى از آزادگان مى‌گويد:

مزدوران جاسوس و خودفروخته در شكنجه و آزار برادران از هيچ تلاشى فروگذار نمى‌كردند و كار را به آن جا رسانده بودند كه در وادى جنايت و بيرحمى گوى سبقت را حتّى از جلاّدان عراقى هم ربوده بودند.يك روز براى بازجويى مرا به اتاق بازجويى اردوگاه بردند و يكى از همين جاسوسان خائن را مأمور شكنجه و بازجويى از من كردند.

آن مزدور كثيف و ملعون دست‌هايم را بست و روى يك صندلى نشاند وبا پرسيدن هر سؤال و دريافت پاسخى دندان‌شكن،سيگار خود را روى بدنم مى‌گذاشت و فشار مى‌داد.

فرياد مى‌كشيدم:«هيهات منّا الذّله».جسمم آكنده از درد آتش سيگار بود و روحم پراندوه از اين كه به‌دست يك به‌ظاهر هموطن و در اصل خودفروش شكنجه مى‌شوم. [1]

همين باورها،همين شيفتگى‌ها نسبت به اباعبداللّه و همين شعلۀ پنهان در قلب‌ها سال‌هاى غربت و شكنجه و محروميت را تحمّل پذير مى‌ساخت و گرنه