استفاده مى‌كرد، رزمندگان دربند، روحيۀ شهادت‌طلبى را به رخ بعثيان مى‌كشيدند و آنان را به انفعال وامى‌داشتند. خاطرۀ ذيل به‌خوبى تأثير نهراسيدن از مرگ و عشق به شهادت را در دوران اسارت نشان مى‌دهد:

شب بيست و يكم ماه رمضان، در غم مولايمان على (ع) به سوگوارى نشسته بوديم و سينه مى‌زديم كه ناگهان دشمنان بعثى با كابل و باتوم هجوم آوردند و تك‌تك برادران را زدند و شكنجه كردند. ما به نشانۀ اعتراض به اين عمل وحشيانه، دست به اعتصاب غذا زديم. با شنيدن خبر اعتصاب غذا، فرمانده اردوگاه از ترس گسترش آن به آسايشگاه آمد و گفت: همان‌طور كه خودتان مى‌دانيد، اسم شما در دفتر صليب سرخ نيست و ما شما را خيلى راحت مى‌توانيم بكشيم، پس دست از اعتصاب غذا برداريد. ما نيز گفتيم: مرگ در دست خداست. آخرِ اين دنيا، چه در خوشى و چه در ذلّت، مرگ است. ما از مرگ نه‌تنها ترسى نداريم، بلكه اگر ما را بكشيد در حقيقت به آرزوى قلبيمان كه شهادت است، رسيده‌ايم. پاسخ دليرانۀ برادران باعث حيرت و تعجب فرمانده عراقى شد و گفت: مگر شما به زندگى علاقه نداريد؟ گفتيم: ما شهادت در راه خدا را برتر از زندگى مى‌دانيم. فرمانده عراقى وقتى ديد كه ما در اعتصاب غذاى خود تا سرحد مرگ جدى هستيم، قول داد پس از اين، عراقى‌ها مانع از عزادارى و روزه گرفتن و انجام ساير فرائض دينى برادران نشوند و ما نيز اعتصاب غذا را شكستيم. [1]

4-3. شهادت از نظرگاه شهيدان

عشق وافر شهيدان دفاع مقدّس به شهادت در راه خدا، وصيت‌نامه‌هاى آنان را جلوه‌گاه شهادت‌طلبى ساخته است. وصيت‌نامه‌هاى شهيدان آينۀ تمام‌نماى