محصور در فكر كمك به جبهه‌اند و رزمندگان در صحنۀ نبرد هم بضاعت مالى خود را به سيل‌زدگان تقديم مى‌كنند. [1]

حضرت آيةاللّه خامنه‌اى نيز ايثارگرى يك رزمندۀ مؤمن را در صحنۀ نبرد در دادن پاداش خود به جنگ‌زدگان و مستضعفان، شگفت و عجيب مى‌داند:

در يكى از جبهه‌ها، بعد از آن كه از خطوط برادران نظامى ديدن كرديم و وضع آن‌ها را كه با روحيۀ بسيار عالى در مقابل دشمن مقاومت مى‌كردند ديديم، بعد كه برمى‌گشتيم يك برادر سربازى آمد پيش من، من فكر كردم او احتياجى دارد، سفارش مى‌خواهد، گرفتارى‌اى دارد. گوش كردم كه حرفش را بزند. اين برادر نظامى دست كرد در جيب، مبلغى پول-سه‌هزار تومان فكر مى‌كنم-از جيب خودش درآورد، گفت: اين فوق‌العادۀ من است-به سربازانى كه در خط هستند پولى به‌عنوان فوق‌العاده مى‌دهند-اين فوق‌العادۀ من است و من مى‌خواهم اين را در راه خدا تقديم كنم و شما اين را به مستضعفين يا به جنگ‌زده‌ها برسانيد؛ در حالى كه من از شدت هيجان نمى‌توانستم بر اعصاب خودم مسلط بشوم؛ از مشاهدۀ اين منظرۀ عجيب كه جوانى در ميدان جنگ جان خودش را آورده فداكارانه و بى‌دريغ در راه خدا بدهد، پول خودش را هم در راه خدا دارد مى‌دهد، نه فقط توقعى ندارد، بلكه كمك هم مى‌كند. [2]

اوج ايثار مال را بايد در آينۀ ايثارگرى برخى آزادگان مشاهده كرد. اينان اندك حقوق دوران اسارت خويش را براى همرزمان بيمار و جانباز هزينه مى‌كردند و حتى براى هموطنان آسيب‌ديده از زلزله مى‌فرستادند. يكى از آزادگان در اين‌باره مى‌گويد: