امام و تداوم انقلاب و دعوت به صبر در راه هدف همراه بود، ساعت‌ها طول مى‌كشيد و دشمن با حسرت تمام نظاره‌گر اين وحدت و حركت عظيم برادران رزمندۀ دربند بود. سفره‌هاى عظيم وحدت كه گاه دوهزارنفر بر سر يك سفره مى‌نشستند، اعضاى صليب سرخ جهانى را به حيرت وامى‌داشت. بارها مى‌گفتند: اين برادرى و مهربانى كه در بين شما هست، ما در هيچ كجاى دنيا نديده‌ايم. آن‌ها مى‌گفتند: دنياى غرب شما را خشن، بى‌عاطفه و خطرناك معرّفى كرده‌اند و اكنون كه با شما روبه رو شده‌ايم، خلاف گفتۀ آن‌ها را عيناً مشاهده مى‌كنيم. [1]

و در اين ترديدى نيست كه آزادگان اين اخوت و برادرى را در مكتب اسلام آموخته بودند؛ چنان كه خود نيز به آن تصريح كرده‌اند. وقتى مأمور صليب سرخ از آنان سؤال مى‌كند كه منشأ اين‌همه اتحاد و صميمت ميان شما چيست، در پاسخ مى‌گويند:

اين صميميت و تفاهم ما نشأت‌گرفته از اسلام و عمل به قوانين و دستورات اسلام است. براى يك مسلمان، زمان و مكان مطرح نيست؛ آنچه كه براى يك مسلمان مطرح مى‌باشد، عمل به دستورات دين مبين اسلام است، ديگر فرق نمى‌كند كه در ايران باشيم يا در عراق، اسير باشيم يا آزاد. [2]

2. ايثار و فداكارى

ايثار به معناى از خود گذشتن و مقدّم داشتن ديگران بر خود، از ارزش‌هاى متعالى اسلامى است. آن‌كه با وجود نيازمندى رفع احتياج ديگرى را برگزيند يا هنگام برخورد منفعت‌ها منفعت ديگرى را ترجيح دهد و يا به‌هنگام خطر