بعد از اين كه ما را به پشت جبهه منتقل كردند، به زندانى بردند كه كف آن را چند سانتى‌متر آب فراگرفته بود. در آن سرماى شديد و در آن اتاق سرد پر از آب ديدن چهره‌ها و قيافه‌هاى اسراى مجروح به‌قدرى رقت‌بار بود كه وصف‌ناپذير است. . . . ناچار بوديم روزها يا ساعت‌ها از يكديگر نگهدارى كنيم و يا جايمان را با هم عوض كنيم. كسى نمى‌توانست روى زمين بنشيند. مجبور بوديم يا روى پا بايستيم و يا روى دو پا به‌صورت نيمه‌نشسته قرار بگيريم. جراحت و خونريزى از يك طرف و آب كثيف و پر از ميكرب داخل سلول از طرف ديگر، وخامت جراحت برادران مجروح را دوچندان مى‌كرد. . . وقتى كه با وجود اين‌همه زجر و شكنجه و مظلوميت به چشم‌ها و چهره‌هاى آن‌ها مى‌نگريستم و به سخنانشان گوش فرا مى‌دادم، جز شكر و حمد و ثنا و ذكر توسل و توكل چيز ديگرى نمى‌شنيدم. شدت خونريزى مجروحان به‌حدى بود كه كف اتاق و رنگ آب كاملاً گلگون شده بود، ولى هيچ‌كس حاضر نبود به دشمن بعثى كافر التماس كند! [1]

پايان بخش اين بحث گفته‌اى از يك آزاده است كه گوياى ارج ارزش عزّت‌خواهى در ميان آزادگان سرافراز در زمان اسارت مى‌باشد:

ما به نمايندگى از ملّت بزرگ ايران، مرگ و شكنجه را به جان خريديم، ولى زير بار ذلّت نرفتيم تا عراقى‌ها بدانند كه مردم ما چون اهل كوفه سست‌عنصر و ضعيف نيستند و براى احقاق حقّ خود تا سرحد جان ايستاده‌اند. [2]