گوارا مى‌ساخت. به‌راستى اگر رزمندگان اسلام بر اساس ايمان و اعتقاد ژرف خود پا به عرصۀ جنگ و دفاع نمى‌نهادند، آيا هرگز جلوه‌هاى پرشور ايثار و فداكارى و حماسه‌هاى ماندگار و كم‌نظير دوران معاصر آفريده مى‌شد؟

رزمندگان اسلام خداوند متعال و قدرت بيكران او را از عمق جان باور كرده بودند. آنان بر اين باور بودند كه در جبهۀ حق مى‌جنگند و دشمن آن‌ها در جبهۀ باطل ستم مى‌كند و خداوند متعال جبهۀ حق را با امداد و نصرت غيبى‌اش مدد مى‌رساند. رزمندگان اسلام نصرت و پيروزى را از خدا مى‌دانستند و باور كرده بودند كه شكست در قاموس دفاع بى‌معنا است؛ و چه بكشند و چه كشته شوند، پيروزند. آنان به ولايت معصومان (ع) اعتقاد راسخ داشتند، به آنان عشق مى‌ورزيدند و به سيرۀ جهادى آنان تأسّى مى‌جستند. آنان همچنين ولايت فقيه عادل را استمرار ولايت معصومان (ع) مى‌دانستند و فرمان حضرت امام خمينى (ره) را فرمان معصوم (ع) قلمداد مى‌كردند.

بحث باورهاى دينى در چهار فصل سامان يافته است. در فصل نخست مباحث مقدماتى و مبانى باورهاى دينى با عنوان «كليات» آمده است. فصل دوم با عنوان «ايمان» ، به ايمان به خداوند متعال و ايمان به امداد و نصرت الهى اختصاص دارد. در فصل سوم با عنوان «ولايت» ، اعتقاد به ولايت معصومان (ع) و اعتقاد به ولايت فقيه مطرح شده است و در فصل چهارم با عنوان «دفاع مشروع؛ پيروزى يا شهادت» ، اعتقاد به دفاع مشروع و اعتقاد به احدى‌الحسنيين بررسى شده است.