امام حضور و وحدت اقشار مختلف مردم را در دفاع مقدّس‌بى‌سابقه مى‌داند و مى‌فرمايد:

سابقه اصلاً ندارد، از اوّل تاريخ تا حالا سابقه ندارد كه روحانى و ارتشى و پاسبان و پاسدار و امثال اين‌ها در كنار هم باشند و در كنار هم جنگ بكنند. اصلاً اين سابقه‌اى ندارد. هيچ‌جا، نه حالا سابقه دارد، بعدها هم معلوم نيست كه-مگر به بركت اسلام-جاى ديگر پيدا كند يك همچو چيزى كه همه‌شان با هم باشند، و اين صحنه‌هايى كه در سنگرها كه اين‌ها همه با هم هستند براى من نقل مى‌كنند واقعاً صحنه‌هايى است كه اعجازآميز است و قدر اين صحنه‌ها را بدانيد. [1]

مى‌بينيد كه تمام ملّت ايران سرتاسر كشور؛ زن، مرد، كوچك، بزرگ، پشتيبان شما (نيروهاى مسلّح و رزمندگان اسلام) هستند و اين يك مسأله معنوى است، روحانى است، اسلامى است كه در جاهاى ديگر نظيرش را نمى‌بينيد. اين‌طور نيست كه اين جوان‌هايى كه از شهرستان‌ها از عشاير و از ساير نيروهاى ملّت مى‌آيند در جبهه‌ها از شما پشتيبانى مى‌كنند، يك زورى در كار باشد، اين‌ها عشقى است كه به اسلام و به كشور اسلامى دارند و با اين عشق پشتيبانى شما مى‌كنند. [2]

در كجاى دنيا سراغ داريد يك همچو مطلبى، يك همچو پشتيبانى مردم از حكومت، از ارتش، سراغ نداريم ما جايى در اين، نظير نداشته است اين، در تاريخ هم نمى‌توانيد پيدا بكنيد، از بچّه‌هاى كوچكى كه ده تومان دارند مى‌دهند به، براى ارتشى كه آن‌جا، قواى مسلحه‌اى كه آن‌جا كار مى‌كنند با آن پيرزن هشتادساله‌اى كه چندتا تخم‌مرغ دارد، اين ارزش دارد، ارزش اين‌ها زياد است! [3]