به نفع آنان رقم مى‌زد و پيروزى مى‌آفريد و يا دشمن را با ناكامى مواجه مى‌ساخت، امداد و نصرت الهى تلقى مى‌كردند.

استناد به سخنان امام و مسؤولان جنگ و خاطرات رزمندگان اسلام از ميدان نبرد در بارۀ امدادهاى غيبى، اطمينان بالايى را به وجود مى‌آورد كه برخى از اين سخنان و خاطرات مصداق امداد و نصرت الهى است. توضيح اين كه، گاه يك منبع صددرصد موثّق و معتبر مانند قرآن كريم و انسانى معصوم مانند پيامبر (ص) از امدادهاى غيبى-كه رزمندگان صدر اسلام را در غزوه‌هاى بدر و احد و احزاب و حنين يارى رساند-خبر مى‌دهد. مؤمنان در اين صورت، خواه آنان كه در صحنۀ نبرد بودند و امدادها را مشاهده كردند و خواه آنان كه در طول تاريخ اين امدادها را خوانده و يا شنيده‌اند، يقين حاصل مى‌كنند كه حوادثى مانند آمدن باران يا وزيدن طوفان و. . . امداد و نصرت الهى بوده است و كم‌ترين ترديدى در اين‌باره پيدا نمى‌كنند.

ادعا اين نيست كه آنچه در دفاع مقدّس از آن به عنوان امداد غيبى ياد مى‌شود، از اين سنخ است و آمدن باران و گل‌ولاى شدن زمين در فلان عمليات كه باعث كندى و توقف حركت تانك‌هاى دشمن شد، صددرصد مصداق امداد و نصرت الهى است. راويان اين امدادها نيز هرگز چنين ادعايى نكرده‌اند، بلكه براساس باور ژرفى كه به سنّت امداد و نصرت الهى داشتند و با حسن ظنّى كه به لطف و عنايت خداوند مى‌ورزيدند و نيز الهام و نداى درونى كه بر صحيفۀ دل‌هاى پاك و بى‌آلايش آنان نقش مى‌بست، اين حوادث را امدادهاى غيبى مى‌دانستند. اين نوع برداشت را بايد نوعى معرفت و شناخت شهودى دانست كه در كنار معرفت عقلانى و شناخت نقلى و روايى، معرفتى معتبر، بلكه از ديد عارفان، معتبرترين معرفت و ژرف‌ترين راه رسيدن به حقيقت است.