هرچند در اين آيه به‌صراحت از اين دو پيشامد نيكو وسرنوشت سعادت‌آميز سخن به ميان نيامده است، امّا از آيات ديگر مى‌توان استفاده نمود كه مراد از آن، پيروزى يا شهادت، كشتن يا كشته شدن در راه خدا است؛ [1]همچنان كه بسيارى از مفسّران نيز بدين مطلب تصريح نموده‌اند. [2]

رزمندگان اسلام چون دفاع از مكتب، انقلاب و سرزمين خود را حقّى مشروع مى‌دانستند و براى خدا و بر اساس احساس تكليف پا در ركاب جنگ كردند، از ژرفاى دل نيز باور داشتند كه در انجام اين تكليف سترگ دو غايت فراروى آنان است كه هركدام سراغشان آيد، زهى سعادت و كرامت است؛ يا بر دشمن تجاوزگر چيره مى‌شوند و او را از تجاوزش سخت نادم مى‌سازند و يا اين كه در اين راه به بزرگ‌ترين سعادت و افتخار دست مى‌يازند؛ سعادت و افتخارى كه همۀ اوليا و مقرّبان الهى و همۀ مجاهدان فى سبيل‌اللّه آرزوى دست‌يافتنش را داشته و دارند.

شهادت در راه خدا از منظر رزمندگان اسلام قلّۀ سر برافراشته‌اى بود كه