چنان‌كه امام صادق عليه‌السلام مى‌فرمايد:«هر كه بر فرزندش نفرين كند،فقير مى‌شود»؛ [1]و نه اجازه سهل‌انگارى و بى‌توجهى به اولاد را دارند.باز امام صادق(ع) مى‌فرمايد:جوانان خود را خيلى زود با احاديث (اهل بيت) آشنا كنيد،پيش از آنكه گروه مرجئه آنها را دريابند. [2]

بنابراين،خانواده‌ها وظيفه دارند فرزندان خود را با معارف دينى آشنا كنند و راحتى و شادابى آنها را فراهم سازند و آموزش‌هاى معنوى و اخلاقى آنان را جدى بگيرند.پيامبر گرامى اسلام(ص) مى‌فرمايد:هر كه فرزندش را ببوسد،خداوند يك كار نيك برايش مى‌نويسد، و هر كه فرزندش را شاد كند،خداوند روز قيامت،او را شاد مى‌كند و هر كه به فرزندش قرآن بياموزد،پدرش و مادرش را صدا زده و دو لباس نور كه صورت بهشتيان را نورانى مى‌كند،بر تن آنان مى‌پوشاند. [3]

در نگاه دين،خانواده بايد كانون محبت،عاطفه و آموزش ارزش‌ها باشد.امروزه با صنعتى شدن جوامع،متأسفانه اين وظيفۀ خطير در خانواده‌ها رنگ باخته،به طورى كه گاه انتظار آموزش و تربيت از خانواده،انتظارى نا به جا و دخالت در مسئوليت دولت تلقى مى‌گردد!

بديهى است اگر خانواده‌ها در وظيفه تعليم و تربيت به مدرسه دلخوش باشند،نمى‌توان انتظار داشت كه فرزندان باورمند به ارزش‌ها و فرهنگ‌پذير گردند،چرا كه تنها توانايى مدرسه-در صورت موفقيت در عمل-تنها در اجتماعى كردن يا جامعه‌پذيرى است.دوركيم مى‌گويد:مدرسه در جامعۀ نوين امروزى صرفاً ابزارى براى انتقال هنجارهاى پذيرفته شده جامعه به نسل جديد است.مدرسه محلى است براى انتقال حداكثرى از دانش و معلومات نسل گذشته به نسل جديد. [4]

بنابراين،اگر خانواده نقش ويژۀ خود را كه همان فرهنگ‌پذيرى است از دست بدهد،جامعه شاهد ناهنجارى‌ها و ناديده گرفتن و گريز از ارزش‌ها خواهد بود،تا زمانى كه والدين از