مى‌فرمايد:« ثَمَرَةُ العَقل مَقتُ الدُّنيا و قَمعُ الهَوىٰ؛ [1]ميوۀ عقل دشمنى با دنيا و ريشه‌كن كردن هوس است.»هر كس دنياى ناپايدار را چنان كه هست بشناسد،از آن دل مى‌برد.شناخت ماهيت دنيا،نقش اساسى در بى‌رغبتى به آن دارد.امام كاظم عليه‌السلام به هشام فرمود: «يٰا هِشامُ إنَّ العاقَلَ نَظَرَ إلى الدُّنيا وَ إلى أهلِها فَعَلِمَ أنَّها لاٰ تُنالُ إلّابالمَشِقَّةِ وَ نَظَرَ إلى إلآخِرَةِ فَعَلِمَ أنَّها لاٰتُنالُ إلّاٰ بِالمَشِقَّةِ،فَطَلَبَ بِالمَشَقَّةِ أبقاهُما.» [2]يعنى خردمند،نخست دنيا و آخرت را با عقلش بررسى مى‌كند، سپس با آگاهى و براساس شناخت،پايدارترين را برمى‌گزيند.حضرت(ع) در ادامه فرمود:

اى هشام،خردمندان نسبت به دنيا زهد ورزيدند و به آخرت رغبت نمودند.زيرا دانستند كه دنيا طلب كننده،طلب شده است،و آخرت نيز طلب كنندۀ و طلب شده است.از اين رو،كسى كه آخرت را طلب كند،دنيا او را مى‌طلبد،تا اينكه روزى‌اش را از آن برگيرد و كسى كه دنيا را مى‌طلبد،آخرت او را خواهان شود،لذا مرگ وى را درمى‌يابد و آخرتش را تباه مى‌سازد. [3]

قرآن،بزرگ‌ترين كتاب مقدس آسمانى،ماهيت واقعى دنيا را چنين معرفى مى‌كند:«بدانيد زندگى دنيا تنها بازى و سرگرمى و تجمل‌پرستى و فخرفروشى در ميان شما و زياده‌خواهى در اموال و فرزندان است.همانند بارانى كه محصولش كشاورزان را به شگفتى آورد،سپس خشك مى‌شود به گونه‌اى كه آن را زرد رنگ مى‌بينى،سپس به كاه تبديل مى‌شود.و در آخرت يا عذاب شديد است و يا مغفرت و رضاى الهى.و[به هر حال]زندگى دنيا چيزى جز كالاى ناچيز فريبنده نيست. [4]مراجعه به آيات پرشمارى از قرآن حقيقت دنيا را از زبان آفريدگار هستى و اولياى او به انسان معرفى مى‌كند،مهم آن است كه بدانيم آيا دنياى ناپايدار كه فريبى بيش نيست مى‌تواند موضوع مناسبى براى تعلق و دلبستگى انسان باشد يا نه؟

آن كس كه از حقيقت دنيا آگاه شد،از آن مى‌گريزد.زيرا خردمند از منبع تهديد گريزان است.بهترين واكنش در مقابل برخى از منابع تهديد،فرار است.فرار،بر آگاهى از تهديدآميز بودن موقعيت متوقف است.آن كه دشمن را،دشمن ارزيابى مى‌كند،از آن حذر مى‌كند،اما