1-2. منابع حقوق بين‌الملل

آنچه در حال حاضر به عنوان حقوق بين‌الملل مطرح است بر چه مبنايى استوار است؟ [1]در گذشته دور مجموعۀ مدونى تحت عنوان حقوق بين‌الملل وجود نداشته است؛ مسأله تدوين حقوق بين‌الملل از اواخر قرن هيجدهم ميلادى توجه كشورها را به خود جلب كرد و كنفرانس‌هاى متعددى به ويژه در نيمه دوم قرن نوزدهم تشكيل شد كه معروفترين آن‌ها كنفرانس لاهه در سال 1899 است.

و اينك مهم‌ترين منابعى را كه در تدوين حقوق بين‌الملل از آن‌ها استفاده شده، فهرست‌وار ذكر مى‌كنيم. در ماده38 اساسنامه ديوان بين‌الملل دادگسترى منابع حقوق‌بين‌الملل چنين معرفى شده‌اند:

1. عهدنامه‌هاى بين‌الملل اعم از عمومى (جهانى) و خصوصى (منطقه‌اى) كه به موجب آن قواعدى معين شده است كه كشورهاى طرف دعوا، آن قواعد را صريحاً پذيرفته‌اند.

2. عادات و رسوم (عرف) بين‌الملل

3. اصول عمومى حقوق مورد قبول ملل متمدن

4. تصميمات قضائى و عقايد صلاحيت‌دارترين مصنّفين، به منزله وسيله فرعى براى تشخيص قواعد حقوقى [2]

در اين اساسنامه به چهار منبع اشاره شده كه به توضيح مختصر منبع اول كه اصلى‌ترين و مهم‌ترين است، مى‌پردازيم. [3]

2-2. معاهدات بين‌المللى

اين معاهدات دو دسته هستند:1. عمومى 2. منطقه‌اى

معاهدات عمومى [4]معاهداتى هستند كه در كنفرانس‌ها و سازمان‌هاى بين‌المللى به تصويب رسيده‌اند. مانند معاهدات ذيل: