فصل دوم: راز دارى

يكى از صفات خداوند، رازدارى و پرده‌پوشى است. او كه علم بى‌كرانش همۀ جهان و جهانيان را فرا مى‌گيرد، به اسرار نهان همه آگاه است و مَحرم اسرار آفريدگان خود است. اسرارى كه اگر فاش گردد، گاه نظام زندگى به هم مى‌خورد. انسان كه جانشين خداوند است، بايد همانند او راز دار و پرده پوش باشد. امام رضا (ع) در سخن زيبايى مى‌فرمايد:

لاٰ يَكُونُ الْمُؤْمِنُ مُؤْمِناً حَتّٰى يَكُونَ فيٖهِ ثَلاٰثُ خِصٰالٍ. سُنَّةٌ مِنْ رَبِّهِ وَ سُنَّةٌ مِنْ نَبِيِّهِ وَ سُنَّةٌ مِنْ وَلِيِّهِ. اَمّا السُّنَّةُ مِنْ رَبِّهِ فَكِتْٰمانُ سِرِّهِ وَ اَمَّا السُّنَّةُ مِنْ نَبِيِّهِ فَمُدٰارٰاةُ النّٰاسِ وَ اَمَّا السُّنَّةُ مِنْ وَلِيِّهِ، فَالصَّبْرُ فِى الْبَأْسٰاءِ وَالضَّرّٰاءِ [1]

هيچ مدّعى ايمانى، مؤمن نخواهد بود، مگر آنكه سه ويژگى داشته باشد كه يكى را از خدا و ديگرى را از پيامبر (ص) و سومى را از امامش گرفته باشد. ويژگى الهى، «پنهان داشتن راز» خود است و خصلت پيامبرى، «مدارا كردن با مردم» است و سرمشق از امام «صبر در مشكلات و مصيبتها» است.