(پروندۀ شناسايى) تو ايجاد كنم تا (مخالفان) با اين عيب و نقص، كار تو را ستايش كنند و اين موجب دفع شرّ آنان از تو گردد، همان گونه كه خداوند متعال [ در جريان همراهى موسىٰ و خضر عليهماالسلام در پاسخ به سؤال حضرت موسىٰ(ع) از حضرت خضر (ع) كه چرا كشتى را سوراخ كردى ] مى‌فرمايد: «امّا آن كشتى مال گروهى از مستمندان بود كه با آن در دريا كار مى‌كردند، و من خواستم آن را معيوب كنم؛ (چرا كه) پشت سرشان پادشاهى (ستمگر) بود كه هر كشتى (سالمى) را به زور مى‌گرفت.»

بنابراين، گاه غيبت از اين زاويه، شكلى ضرورت و مصلحت به خود مى‌گيرد و در عمل نيز مورد پذيرش و امضاى شارع مقدّس واقع مى‌شود.

افشاگرى

در بحث غيبت ديديم كه اسلام بين گناهكار پنهانكار و مجرم متجاهر فرق مى‌گذارد و براى اوّلى حريم قائل است، به خلاف دومى كه حرمت خاصّى ندارد و اين بدين معنى است كه گناه يك مجازات و افشاى گناه مجازات مضاعف دارد.

به عبارت ديگر، اسلام همان گونه كه عدم وقوع جرم را مى‌خواهد، پوشيده ماندن جرم واقع‌شده را نيز ضرورى مى‌داند. در صورتى كه خلافكار، خود پوشيده و پنهانى دست به جرم زند، امّا ديگرى اين جرم پنهانى او را افشا و آشكار نمايد، اين نيز از روش پنهاندارى اسلامى به دور است، چرا كه اسلام اين عمل را گامى در ارتباط با شكستن قبح عمل زشت و ايجاد تجرّى در ديگران مى‌داند و معتقد است كه شيوع فواحش، در گرو گزارش آن در گذشته است و افشاى جرم همان گونه كه حرمت و آبروى عامل را