امام رضا (ع) در ضمن روايتى مى‌فرمايد:

لاٰ غيٖبَةَ لِلْفٰاجِرِ [1]

بدكار غيبت ندارد.

در حديث ديگرى پيامبر اكرم (ص) فرمود:

اَقَلُّ النّٰاسِ حُرْمَةً الْفٰاسِقُ [2]

كمترين احترام در بين مردم، براى فاسق است.

آنچه از آيات و روايات بر مى‌آيد اين است كه اين قيد در تحقق مفهوم غيبت نيز تعيين كننده است كه اگر كسى در حوزۀ برادرى و اخوّت ايمانى قرار نگيرد، اصولاً يادآورى رسواييها و عيبهاى او داخل در مفهوم غيبت نيست كه نيازمند استثنا باشد. تعابيرى همچون «اَلْغيٖبَةُ اَنْ تَقُولَ فىٖ اَخيٖكَ» [3]، «اَلْغيٖبَةُ ذِكْرُكَ اَخٰاكَ» [4]و «اَيُحِبُّ اَحَدُكُمْ اَنْ يَأْكُلَ لَحْمَ اَخيٖهِ مَيْتاً فَكَرِهْتُمُوهُ» [5]اين برداشت را روشن مى‌سازد.

ب-منافقين و خوارج

گروههاى نفاق و بدعت كه معمولاً مى‌كوشند از حُسن اعتماد مردم براى اهداف پليد خود بهره گيرند، از هر گونه مصونيتى محرومند. در روايتى از پيامبر اكرم (ص) چنين آمده است: