در گوشه‌اى از مسجد نگه داشتند و در حالى كه سر و صورت آنان را پوشيده بودند و تمامى اظهارات آنان در پرونده ثبت مى‌شد آن حضرت خود به بازجويى انفرادى متهمين پرداخت و در برابر هر پاسخى كه متّهم مى‌داد، عدّه‌اى كه با حضرت على (ع) بودند، به اشارۀ آن حضرت فرياد تكبير بر مى‌آوردند تا ديگر متّهمان خيال كنند واقعيتها گفته شده و از افشاى آن خوددارى نكنند. [1]

بهره‌گيرى از توريه (دروغ مصلحتى)

دروغگويى عمل زشتى است كه به هيچ وجه قابل توجيه نيست. به طور معمول در مواردى كه اذن داده شده كه بنا به مصلحت، خلاف واقع اظهار گردد، استفاده از توريه به جاى كلام صريح توصيه شده است.

هنگامى كه حضرت ابراهيم (ع) به اتهام شكستن بتها بازجويى شد، در پاسخ، انكار خود را به شكل توريه به شرطى معلق كرد كه آن شرط محقق نبود و فرمود: بزرگ بتها اين كار را انجام داده است، از او بپرسيد، اگر آنها سخن مى‌گويند. در حقيقت مراد اين بود كه اگر آنها صحبت مى‌كنند، بت بزرگ به شكستن بتهاى ديگر اقدام كرده است. [2]

بريدة بن اسلم در جنگ بنى‌مصطلق براى كسب اطّلاعات به اردوگاه دشمن آمد. وقتى از او خواستند خود را معرفى كند، گفت: مردى از شما هستم كه وقتى مطلع شدم شما براى نابودى اين مرد [حضرت محمد (ص)]