حكومت او را براى كسب اطّلاعات در مورد آن حضرت دعوت مى‌كند، وى را از اين سفر فتنه‌خيز منع كردند و به او وعده دادند كه هر چه از نيازهاى دنيوى داشته باشد، برطرف مى‌كنند، ولى او به انجام اين سفر اصرار ورزيد. آن حضرت پس از رفتن او به ياران خود فرمود: او مى‌رود و در خونِ من شريك مى‌شود. [1]

خطرپذيرى در حفظ اسرار

تاريخ اسلام و انقلاب اسلامى برگهاى زرّينى از مقاومت نيروهاى خودى در برابر تهديدهاى زورمندان، براى دست يافتن به اطّلاعاتى از موقعيت انقلابيون را در خود جاى داده و صدها قهرمان غيور همچون قيس بن مُسْهَر را تقديم صاحب اسرار الهى و امام شهيدان حضرت ابا عبداللّه الحسين (ع) نموده كه على رغم تحمل سخت‌ترين شكنجه‌ها، داغ شنيدن كمترين سخنى را بر دل زورمندان نهاده‌اند. صلابت پيشگامانى همانند شهيد آيةاللّه سعيدى و شهيدآيةاللّه غفّارى و هزاران آزادۀ دربند كه دشمن خونخوار را در بُهت و حيرت فرو برده‌اند، نمونه‌هايى از اين افتخار آفرينان عرصۀ خطرپذيرى در حفظ اسرارند.

اين مقاومت با نوعى باور همراه است. «ابن ابى عمير» در اين باره مى‌گويد: براى دست يافتن به اسامى شيعيان امام صادق (ع) به دستور خليفۀ عبّاسى به من صد تازيانه زدند و آنقدر درد اين شلاقها مرا بى‌تاب كرد كه مى‌خواستم جمله‌اى بگويم. ناگاه صداى «يونس‌بن عبدالرحمٰن» را شنيدم