ب-نادان

افرادى كه از ضريب هوشى مناسب برخوردار نباشند، نبايد به عنوان امين اسرار انتخاب شوند. همان گونه كه در فصلهاى آينده بيان خواهد شد، يك رابطۀ دقيق بين رازدارى و هوشمندى وجود دارد. بنابراين، افراد نادان نمى‌توانند رازدار باشند و بايد از دسترسى آنان به اخبار جلوگيرى شود.

امير مؤمنان (ع) مى‌فرمايد:

لاٰ تُسِرَّ اِلَى الْجٰاهِلِ شَيْئاً لاٰ يَطيٖقُ كِتْٰمانَهُ [1]

به نادان آنچه را توان پنهان داشتنش را ندارد، ابراز نكن.

امام صادق (ع) مى‌فرمايد:

اَرْبَعَةٌ يَذْهَبْنَ ضٖيٰاعاً، مَوَدَّةٌ تَمْنَحُهٰا مَنْ لاٰ وَفٰاءَ لَهُ وَ مَعْرُوفٌ عِنْدَ مَنْ لاٰ يَشْكُرُ لَهُ وَ عِلْمٌ عِنْدَ مَنْ لاَ اسْتِٰماعَ لَهُ وَ سِرٌّ تُودِعُهُ عِنْدَ مَنْ لاٰ حَصٰافَةَ لَهُ [2]

چهار چيز به سوى ضايع شدن مى‌روند: دوستى با بيوفا، نيكى به ناسپاس، موعظه به ناشنوا، رازگويى به نادان.

ج-بازگو كنندۀ اسرار ديگران

قبل از سپردن راز به ديگرى، چگونه مى‌توان از رازدارى او اطمينان حاصل كرد؟ يك بررسى كوتاه در اظهارات فرد، ميزان رازدارى او را روشن مى‌سازد. اگر انسان در حفظ اسرار خود و ديگران مرزشناس و خويشتندار باشد و راز ديگران را نزد شما فاش نسازد، مى‌توان اطمينان