از شـرايـط مهم به كارگيرى و تاءثير اين روش ، اطلاع يافتن دشمن از اين آمادگى است . به هـمـيـن دليـل پـيـامـبر اكرم (ص ) در جنگ تبوك برخلاف جنگ هاى ديگر كه برنامه و هدف خود را پـنهان مى داشت ، علنا مقصد و هدف و حتى راه خويش را بيان فرمود تا با رسيدن خبر اين حركت ، موجب نفوذ رعب و وحشت در دل دشمن شود.(215)

(2) غافلگيرى

يكى از روش هاى به وحشت انداختن دشمن ، غافلگير كردن او درزمان يا مكان حمله و يا به وسيله اتـخـاذ تـاكـتـيـك ها و سلاح هاى جديد جنگى است . هرگاه دشمن ، با حمله اى غافلگيرانه مواجه گـردد كـه از قـبـل خـود را بـراى آن آمـاده نـكـرده اسـت ، بـه دليـل آنـكـه ابـتـكـار عـمـل و آرايش خود را از دست مى دهد، سراسيمه گشته ، توان روحى اش يك مـرتـبـه فـرو مـى ريـزد. نـمـونـه هـاى بـسـيـارى از بـه كـارگـيـرى ايـن اصل در صدر اسلام ، در اصل غافلگيرى آورده شد.

(3) مانور

انـجـام مـانـور چـه بـه شـكل تمرين نظامى جهت كسب آمادگى و بالا بردن توان رزمى ، و چه در قـالب تـحـركـات خـاص نـظـامـى در صـحـنـه نـبـرد و بـه عـنـوان يـكـى از اصول جنگ ، يكى از شيوه هاى مؤ ثر ايجاد رعب مى باشد.

در صـدر اسـلام ، انـجـام چـنـيـن مـانـورهـايـى بـيـشـتـر بـه شكل اعزام دسته هاى جنگى به نزديكى مرزهاى دشمن تبلور مى يافت . پيامبر(ص ) با اعزام اين دسـتـه هـا، عـلاوه بـر دادن تـوصـيـه هـاى نظامى و واگذارى مسئوليت به افراد كه خود نوعى آموزش عملى نبرد به حساب مى آمد، قدرت و توان و قدرت مانور سپاه اسلام را به رخ دشمنان مى كشيد.

در صـحـنه نبرد نيز مانور انفرادى ، گاهى به صورت راه رفتن غرورآميز با سينه و گردنى بـرافـراشـتـه در مـقـابـل دشـمـن ظـهور مى يافت . چنانكه ابودجانه انصارى در جنگ احد، پس از گـرفـتـن شـمـشـيـر، با كبرو غرور در ميان لشكر راه مى رفت و پيامبر(ص ) اينگونه راه رفتن بجز در ميدان جنگ را نفى مى كرد.(216) همچنين ((هروله )) راه رفتن سريع همراه با جنب و جوش نوعى ديگر از ابراز قدرت فردى بود كه در حالات امير مؤ منان (ع ) در صحنه جنگ ، چنين شيوه اى آمده است .(217)

(4) محاصره

يـكـى از روش هـايـى كـه تـاءثـيـر بـه سزايى در به وحشت انداختن دشمن دارد، محاصره است . شـجاع ترين افراد هم ممكن است به هنگام افتادن در دام محاصره اى كه دشمن از هر سو براى او گـسـترده ، خود را ببازد. حتى اين حالت در جنگ احزاب به مسلمانان دست داد، تا آنجا كه در اثر مـحـاصـره همه جانبه آنها توسط قريش و هم پيمانانش ، چشم هايشان از شدت وحشت خيره شده و جـانـهـايـشـان به لب رسيده بود و اگر امداد الهى و آرامش غيبى نبود، قطعا اين محاصره براى آنان شكننده بود.(218)

محاصره در صدر اسلام به دو شكل صورت مى گرفت : نظامى و اقتصادى

مـحـاصـره نـظامى ، عمدتا در مقابل يهوديان كه به هنگام نبرد در دژها و قلعه هاى محكم خويش ، مـوضـع تـدافـعـى مـى گرفتند، اتخاذ مى شد. اين روش در جنگ هاى بنى قينقاع ، بنى نضير، بـنـى قريظه و خيبر مورد استفاده پيامبر(ص ) قرار گرفت . محاصره اقتصادى بيشتر در مورد مـشـركـان مكّه به كار گرفته مى شد، زيرا امرار معاش و به ويژه تقويت بنيه نظامى و تهيه اسلحه آنان ، از راه تجارت تاءمين مى گشت .

(5) تعقيب

تعقيب دشمن متجاوز پس از فرار از صحنه جنگ ، وحشت او رادو چندان مى سازد، به گونه اى كه او را از تـجـاوزى كـه كـرده سـخـت پـشـيمان كرده و قصد بازگشت و حمله مجدد را از او سلب مى نمايد.

در جنگ حنين ، پس از فرار دشمن ، مسلمانان به تعقيب آنها پرداختند. پيرمردانى از قبيله ثقيف كه بعد مسلمان شدند، حالت خود را بر اثر تعقيب مسلمان ها اينگونه بيان كرده اند.