خِرّيت بن راشد ناجى ، خِرّيت بن راشد ناجى، از صحابه و از خوارج*. در منابع مطالب اندكى در شرح‌حال او آمده و نام او گاه به حارث ‌بن راشد (رجوع کنید به ابن‌حجر عسقلانى، ج 1، ص 667) و حريث‌بن اسد (نجاشى، ص320) نيز تصحيف شده است. به ‌نوشته مسعودى (ج 3، ص 159) بنوناجيه ادعا داشتند كه از فرزندان سامة‌بن لُؤَىّبن غالب‌اند، اما مسعودى (همانجا) در صحت اين ادعا ترديد كرده است (نيز رجوع کنید به ابن‌عبدالبرّ، قسم 2، ص 459).

به‌نظر سيف‌بن عمر تميمى در كتاب الفتوح، خرّيت به همراه گروهى از بنوسامه، در منطقه‌اى ميان مكه و مدينه با پيامبر ديدار كرد (به نقل ابن‌عبدالبرّ، ج 2، ص 458ـ459؛ ابن‌حجر عسقلانى، ج 2، ص 235). در جنگهاى رِدّه* در ايام خلافت ابوبكر، مسلمانان به يارى خرّيت كه رهبرى بنوناجيه را برعهده داشت، بر لقيط‌بن مالك ازدى، حاكم شورشى عمان، پيروز شدند (رجوع کنید به ابن‌حجرعسقلانى، ج 2، ص 235، ج 3، ص 375). به نوشته سيف‌بن عمر، خرّيت در دوره عثمان نيز به فرمان عبداللّه‌بن عامربن كريز به امارت منطقه‌اى در فارس رسيد (رجوع کنید به ابن‌عبدالبرّ، قسم 2، ص 459؛ ابن‌حجر عسقلانى، ج 2، ص 235).

مفصّل‌ترين گزارش از زندگى خرّيت‌ بن راشد، درباره شورش او در ايام خلافت حضرت على عليه‌السلام است. وى در جنگ جمل* جانب طلحه و زبير را گرفت (طبرى، ج 4، ص 505؛ ابن‌عبدالبرّ، همانجا؛ قس بلاذرى، ج 2، ص 296). بنوناجيه پس از جنگ جمل بر موضع خود پايدار ماندند و قصد نبرد با حضرت على را داشتند. در باب موضع خرّيت در اين هنگام، در منابع سخنى نيامده است. گزارش ثقفى از اين واقعه (ج 1، ص 330ـ331) حاكى از مسيحى بودن بنوناجيه است.

خرّيت به همراه سى تن از اصحاب خود پس از جنگ صفّين* نزد امام على عليه‌السلام رفت و پس از اعلام مخالفت خود با آن حضرت، تصميم به جدا شدن از ايشان گرفت. امام ضمن يادآورى عهد خرّيت در بيعت با خود، او را از اين كار برحذر داشت (ثقفى، ج 1، ص 332ـ333؛ قس طبرى، ج 5، ص 113ـ 132 كه تعداد همراهان خرّيت را سيصد تن نوشته است). به گفته مسعودى (ج 3، ص 159ـ160) خرّيت‌بن راشد پس از آن به همراه سيصد تن به دين مسيحيت بازگشت و همان شب از سپاه امام جدا شد. حضرت براى سركوب شورش او، زيادبن خَصَفه را همراه گروهى به تعقيب خرّيت فرستاد. خرّيت و يارانش به دهكده نِفَّر در اطراف كوفه رفتند و زادان‌بن فرح را كه از هواداران حضرت و احتمالا والى آنجا بود، به قتل رساندند. زياد در منطقه مذّار بين واسط و بصره با خرّيت درگير شد. خرّيت شكست خورد و با دويست تن از هوادارانش كه تازه از كوفه به او پيوسته بودند، به اهواز گريخت. با بالاگرفتن خطر خرّيت و شورش برخى از بنوناجيه، حضرت على سپاهى به فرماندهى مَعْقِل‌بن قيس رياحى براى سركوب او فرستاد. خرّيت پس از شكست از معقل، نزد قبيله عبدالقيس رفت و توانست آنها را به شورش بر حضرت وادارد. اما در پى اعلان امان معقل، شمارى از هوادارى خرّيت دست كشيدند و گروه كثيرى از هوادارانش او را ترك كردند. سرانجام، نعمان‌بن صهبان در نبردى خرّيت را به قتل رساند (ثقفى، ج 1، ص 334ـ361؛ نيز رجوع کنید به ابن‌حجر عسقلانى، همانجا).