بَیْنون ، قلعه و شهری کهن در عربستان جنوبی . یکی از مشهورترین دژهای («محافِد») یمنی است که ابن حائک ( صفه ، ص 322) نام برده و در اکلیل ، کتاب هشتم (چاپ مولر ، ص 41، 86 و بعد؛ همان ، چاپ کرملی ، ص 66 و بعد؛ همان ، چاپ فارِس ، ص 54 و بعد) آن را وصف کرده است . بنابر افسانه ها،
جنیّان ، بینون را مانند غُمْدان * و سَلْحین * ، قلعه های صنعاء و مأرب ، برای سلیمان بنا کردند. ابن حائک بینون را در سرزمین طایفة عَنْس (شاخه ای از مَذْحِجْ * ) و روبروی حَرّة کَوْمان (در شمالِ شمال غربی کوه اِسبیل ) ذکر کرده است . ویرانه های آن در هَیاوَة فعلی واقع است و گلیزر ده سنگ نبشته در آنجا یافته است . شهرت بینون به سبب دو گذرگاه آن بوده که از دل صخره می گذشته است . ابوکَرِب اسعد تُبَّع (حدود 385ـ420 میلادی )، شاه حمیری ، گاه در این قلعه و گاه در ظفار * می زیسته است . بینون همزمان با غمدان و سلحین ، در حدود 525 میلادی به دست حبشیانِ زیردست اَریاط ، ویران گردید. بینوینِ مذکور در نقشة بطلمیوس باید در حضرموت (وادی دَوعان ) باشد، اما ممکن است اشتباهاً بجای کَینون به کار رفته باشد.
منابع : (1) ( ابن حائک ، صفة جزیرة العرب ، چاپ محمدبن علی أکوع ، بیروت 1403/ 1983 ) ؛ (2) ابن مجاور، تاریخ المستبصر، او، صفة بلاد الیمن و مکة و بعض الحجاز ، چاپ لوفگرن ، لیدن 1951ـ1954، ص 102 و بعد؛ (3) نشان ، چاپ عظیم الدین ، ص 10، 67؛ (4) یاقوت حموی ، معجم البلدان ، چاپ فردیناند ووستنفلد، لایپزیگ 1866ـ1873، ج 1، ص 801؛
(5) C. Conti Rossini, Storia d'Etiopia , 178; (6) Sprenger, Die alte Geographie Arabiens , 163; (7) H. von Wissmann and Hخfner, Beitrجge zur historischen Geographie des vorislam. Sدdarabien, 40, 99.