بَغدادی ، شُکربن احمد ، عالم ، فقیه ، متکلم و ادیب شیعی قرن سیزدهم و چهاردهم . در 1272، در محلة کرخ بغداد متولد شد. مقدمات علوم را در زادگاه خود فرا گرفت و در1292 برای تکمیل تحصیلات به نجف مهاجرت کرد. بغدادی پس از گذراندن دروس پایه ، سالها از درس فضلا و استادان بزرگ حوزة نجف ، از جمله شیخ محمدحسین کاظمی ، شیخ محمد طه نجف و سید محمد بحرالعلوم استفاده کرد (آقابزرگ طهرانی ، ج 1، قسم 2، ص 842) و از سید علی آل بحرالعلوم طباطبایی اجازة روایت گرفت (حرزالدین ، ج 2، ص 108). بغدادی از فضلای بزرگ حوزة نجف شمرده می شد و جماعتی از فضلای آنجا در درس وی شرکت می کردند. سید محمد صادق آل بحرالعلوم از جمله شاگردان او در نجف بوده است (آقابزرگ طهرانی ، همانجا). بغدادی در 1333 به بغداد باز گشت و در آنجا به نشر علم پرداخت . یکی از شاگردان وی توفیق فکیکی * ، حقوقدان و نویسندة بزرگ بغدادی است که در مقاله ای در مجلة الغریّ ، به شرح حال استاد خود پرداخته و او را از اجلّة علمای بغداد شمرده است (همان ، ج 1، قسم 2، ص 843). شکر، علاوه بر تدریس و تربیت علمای دین ، منشأ خدمات اجتماعی بسیار، از جمله تأسیس مدرسة جعفریّه در بغداد، بوده است . وی اولین عالم شیعی است که پس از تشکیل محاکم شرعی جعفری مدتی بر مسند قضا نشست و براساس فقه شیعه قضاوت کرد و مدتی نیز سرپرستی مجمع تشخیص شرعی جعفری را به عهده داشت . بغدادی پس از سالها خدمت علمی و اجتماعی انزوا گزید و در منزل خود یا در مسجد زرکشی کرخ به عبادت و تدریس مشغول شد. او در 1357 درگذشت . از وی اثر تألیفی باقی نمانده است (همان ، ج 1، قسم 2، ص 843ـ844).

---

منابع :
(1) محمدمحسن آقابزرگ طهرانی ، طبقات اعلام الشیعة ، جزء1: نقباءالبشر فی القرن الرابع عشر ، مشهد 1404؛
محمدبن علی حرزالدین ، معارف الرجال فی تراجم العلماء والاُدباء ، قم 1405.

/ عبدالله کیانی فرید /