بشَرّاء / بشرّی ، از قدیمترین دهکده های شمال لبنان در ارتفاع 1400 متری از سطح دریا. این محل در ته گودی مدوّری در مدخل تنگ قَدیشه قرار دارد، درة تنگ عمیقی با غارها و زوایای بسیار که بقایای صومعه های بسیار قدیمی در آنجا یافت می شود. جغرافیدانان عرب این ناحیه را جُبه بشَرّیه یا بَشَرّا خوانده اند. در زمان جنگهای صلیبی این محل با نام بویسرا جزو تیول امارت نشین (= کنت نشین ) طرابلس بوده است و در عهد ممالیک ، به عنوان دژ کوهستان مارونی ، به «نیابت » طرابلس تعلق داشته و «مُقدّم » آن ، که سلطان مصر او را منصوب می کرده ، گویا همیشه از مسیحیان مارونی بوده است ؛ به استنثای مقدم عبدالمنعم ایوب دوم که در اواخر قرن نهم / پانزدهم ، زمانی که یعقوبیه در اطراف طرابلس به تبلیغات

وسیع اشتغال داشتند، به مونوفیزیسم ( اعتقاد به وحدت طبیعت الهی بشری حضرت مسیح علیه السلام ) تغییر مذهب داد که در میان اتباعش شورش به پا کرد. بشرا مشرف بر جاده ای است که از بعلبک می آید و با گذشتن از گردنة عَینَته به طرابلس می رود. این همان جادة درختان سدر است که سلطان قایتبای در سفر بازرسی خود (قرن نهم /پانزدهم ) آن را پیمود و همین راه در قرن دوازدهم / هجدهم و اوایل قرن سیزدهم /نوزدهم ، محلّ عبور دسته های مسلحی بوده است که از بقاع می آمدند تا با پشتیبانی قدرت عثمانی مارونیها را تار و مار کنند. مارونیها می بایست در مقابل حکام ترک طرابلس نیز از خود دفاع می کردند.

این قریه امروز 000 ، 4 سکنة مارونی دارد که خانه های آنها بر روی تپة کوچکی بنا شده و در دشتهای پای تپه باغهای انگور و توت احداث شده است . کمی بالاتر از بشرا بیشه ای از بقایای درختان مشهور سدر لبنان به جا مانده است که از 1259/1843 در حمایت بطریق مارونی قرار گرفت .

---

منابع :
(1) جعجع ، بشراء مدینة المقدمین ، در المشرق ، 1932، ص 464، 538، 685، 779؛


(2) R. Dussaud, Topographie historique de la Syrie , 32, 397;
(3) Adel Ismail, Histoire du Liban du XVIIIe siةcle ب nos jours , 55, 133;
(4) H. Lammens, La Syrie , II, 38;
(5) G. Lestrange, Palestine under the Moslems , London 1890, 352.

/ ن . الیسف ( د.اسلام ) /