برکت الله بِلگرامی ، فرزند میر اویس حسنی واسطی فرزند میرعبدالجلیل بلگرامی ، عارف و شاعر فارسی زبان شبه قاره هند، در 1070 در بلگرام متولد شد و در 10 محرم 1142 در مارَهْرَه ، در ایالت اوتارپرادش ، وفات یافت و همان جا مدفون شد (برکت الله بلگرامی ، مقدمه محمد انصارالله ، ص 2، 4). نخست با میرسید مربی ، فرزند سید عبدالنبی ، بیعت طریقت کرد، و سپس از لطف الله معروف به شاه لدها بلگرامی و فضل الله کالپَوی استفادة معنوی برد. پس از اخذ خلافت و اجازة ارشاد از آنان ، در مارهره مرکز ارشاد دایر کرد و مردم اطراف و اکناف مرید او شدند. بلگرامی به فارسی و هندی شعر می سرود و تخلص او «عشقی » (درهندی : پیمی ) بود (همان ، ص 2). آثار فارسی او عبارت است از : 1) مثنوی ریاض عشق ؛ 2) دیوان عشقی ؛ 3) رساله در حل معانی حقایق عرفانی ؛ 4) چهار انواع (1123)؛ در آداب سلوک ؛ 5) عوارف هندی ، در تأویل عرفانیِ ضرب المثلهای هندی .

---

منابع :
(1) میرغلامعلی بن نوح آزاد بلگرامی ، مآثرالکرام ، ( لاهور ) 1913؛
(2) برکت الله بلگرامی ، عوارف هندی ، چاپ محمد انصارالله ، دانش ، ش 14 (تابستان 1367).

/ محمد انصارالله /