بخش هفتم:

خوف و رجا

«ادعوك يا ربّ راهبا راغبا راجيا خائفا اذا رأيت مولاي ذنوبي فزعت و اذا رايت كرمك طعمت فان عفوت فخير راحم و ان عذّبت فغير ظالم.

حجّتى يا اللّه فى جرأتى على مسئلتك مع اتيانى ما تكره،جودك و كرمك و عدّتى فى شدتّى مع قلّة حياتى،رأفتك و رحمتك و قد رجوت ان لا تخيب بين ذين و ذين منيتى فحقّق رجائى و اسمع دعائى يا خير من دعاه داع و افضل من رجاه راج،

پروردگارا!تو را مى‌خوانم درحالى‌كه از يك طرف دلهره دارم و از طرفى مايل و راغب به تو هستم؛از طرفى به تو اميدوارم و از سوى ديگر بيمناكم.همين‌كه گناهم را مى‌بينم به ترس مى‌افتم و هنگامى كه كرم و بزرگوارى تو را مى‌بينم به طمع افتم.پروردگارا!دست‌آويز من در اينكه از درگاه تو با جرأت مسئلت كنم(با اينكه امورى انجام داده‌ام كه پيش تو ناپسند است)جود و بزرگوارى توست و در شدائد و سختيها آنچه را براى خود آماده دارم-با اينكه شرم من كم بوده-رأفت و مهربانى توست و اميد چنين دارم كه بين اين امور،اميدم را نااميد نكنى پس اميدم را تحقق بخش و دعايم را بشنو و اجابت كن اى بهترين كسى كه دعاكننده او را خواند و برترين كسى كه شخص اميدوار به او چشم اميد دارد.»