بخش بيست و هشتم:

از مرگ تا حشر

«فما لى لا أبكى،أبكى لخروج نفسى،أبكى لظلمة قبرى،أبكى لضيق لحدى،أبكى لسؤال منكر و نكير إيّاى،أبكى لخروجى عن قبرى عريانا و ذليلا حاملا ثقلى على ظهرى»

همانطور كه در انتهاى بخش قبل بيان شد چند مطلب مهم در اين فراز دعا وجود دارد كه اينك به شرح مختصرى از هركدام مى‌پردازيم:

[1]-مرگ و احتضار

يكى از لحظات حساس و مهمّ زندگى انسان،هنگام جان دادن و احتضار است كه در آيات و روايات بيشمارى به آن تصريح شده است.قرآن كريم مى‌فرمايد:

وَ لَوْ تَرىٰ إِذْ يَتَوَفَّى الَّذِينَ كَفَرُوا الْمَلاٰئِكَةُ يَضْرِبُونَ وُجُوهَهُمْ وَ أَدْبٰارَهُمْ وَ ذُوقُوا عَذٰابَ الْحَرِيقِ* ذٰلِكَ بِمٰا قَدَّمَتْ أَيْدِيكُمْ وَ أَنَّ اللّٰهَ لَيْسَ بِظَلاّٰمٍ لِلْعَبِيدِ 1:«اگر ببينى كافران را هنگامى كه فرشتگان جانشان را مى‌گيرند و به صورت و پشت آنها مى‌زنند و (مى‌گويند)بچشيد عذاب سوزنده را.اين در مقابل كارهايى است كه قبلا از پيش فرستاده‌ايد و خداوند نسبت به بندگان هرگز ستم روا نمى‌دارد.»

آِیه شريفه اشاره دارد به فرشتگان مرگ كه در لحظه قبض روح بر انسان محتضر وارد مى‌شوند و اين هنگام براى كافران و معصيت‌كاران بسيار سخت و ناگوار است.

كَلاّٰ إِذٰا بَلَغَتِ التَّرٰاقِيَ* وَ قِيلَ مَنْ رٰاقٍ* وَ ظَنَّ أَنَّهُ الْفِرٰاقُ* وَ الْتَفَّتِ السّٰاقُ بِالسّٰاقِ*

[1].انفال(8)50/ و 51.