بخش پانزدهم:

كسالت در عبادت

دعاى ابو حمزه:

«اللّهم انّى كلّما قلت قد تهيّأت و تعبّأت و قمت للصّلاة بين يديك و ناجيتك،القيت عليّ نعاسا اذا انا صلّيت،و سلبتني مناجاتك اذا انا ناجيت، مالي كلّما قلت قد صلحت سريرتى و قرب من مجالس التّوابين مجلسى، عرضت لى بلّية ازالت قدمى و حالت بينى و بين خدمتك،

خداوندا!هروقت به عزم جزم با خود گفتم كه ديگر خود را آماده و مهيا براى نماز در پيشگاهت كردم و با تو در راز و نياز و مناجات خواهم بود، خواب را بر من مسلط كردى و حال مناجات و نماز را از من گرفتى؟آيا مرا چه مى‌شود كه هروقت با خود گفتم ديگر باطن و سريرۀ‌ام صالح شده و به مجلس و محفل توبه‌كنندگان نزديك شده‌ام،برايم پيش‌آمدى رخ مى‌دهد كه قدمم را مى‌لغزاند(و به عهد خود ثابت نمى‌مانم)و بين من و خدمت تو،حائل مى‌گردد؟»

يك شكايت از دل رمنده

در اين چند جمله از دعا،بنده در حقيقت،شكايت دل رمندۀ خود از عبادت و توجه به معبود را،با خداى خود در ميان مى‌گذارد.به اين صورت كه اگر احيانا