در اين حديث امام عليه السلام مى‌فرمايد انسان يك تكيه‌گاه وجدانى در خود احساس مى‌كند (فطرت خداجوى) و به توحيد فطرى پى مى‌برد و انكار و مجادله در مورد خداى فطرى و وجدانى، عبث و بى‌فايده است و در حقيقت انكار يك امر ضرورى است.

قرآن هم در اين باره مى‌گويد: (هُوَ اَلَّذِي يُسَيِّرُكُمْ فِي اَلْبَرِّ وَ اَلْبَحْرِ حَتّى إِذا كُنْتُمْ فِي اَلْفُلْكِ وَ جَرَيْنَ بِهِمْ بِرِيحٍ طَيِّبَةٍ وَ فَرِحُوا بِها جاءَتْها رِيحٌ عاصِفٌ وَ جاءَهُمُ اَلْمَوْجُ مِنْ كُلِّ مَكانٍ وَ ظَنُّوا أَنَّهُمْ أُحِيطَ بِهِمْ دَعَوُا اَللّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ اَلدِّينَ لَئِنْ أَنْجَيْتَنا مِنْ هذِهِ لَنَكُونَنَّ مِنَ اَلشّاكِرِينَ‌)[1] اوست خدايى كه شما را در خشكى و دريا حركت مى‌دهد تا آنگاه كه در كشتى نشسته‌ايد و باد ملايمى كشتى را به حركت آرد و شما شادمان و خوشحال باشيد كه ناگاه باد تندى بوزد و كشتى از هر سو دچار حادثه شود و خود را در ورطه هلاكت بينيد آن زمان خدا را به اخلاص و دين فطرت بخوانيد كه بارالها ما را از اين خطر هر گاه نجات بخشى ديگر هميشه شكر و سپاس تو خواهيم كرد.

[2] - جدال و مناظره قرآن با منكران نبوّت

نبوت انبياء الهى از آغاز تا انجام از مسائل پر منازعه و جدل بوده است چون براى انسان‌ها امر بعثت انبياء و ارتباطشان به عالم غيب غير عادّى بنظر ميرسيده و فكر مى‌كردند پيامبران بايد از ملائكه و جنس غير بشرى باشند كه سنجيّت با عالم ماوراء طبيعت داشته باشند و حداقل بايد افراد فوق العاده و نابغه باشند فلذا به انكار انبياء الهى پرداختند و آنان را بعنوان، ساحر، كذاب، مجنون، شاعر و... معرفى كردند. (قرآن كريم: (كَذلِكَ ما أَتَى اَلَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ مِنْ رَسُولٍ إِلاّ قالُوا ساحِرٌ أَوْ مَجْنُونٌ‌)2).

[1]- سوره يونس، آيه 22.

[2]- ذاريات، آيه 52.