درس بيست هفتم

(وَ أَوْحَيْنٰا إِلىٰ مُوسىٰ أَنْ أَلْقِ عَصٰاكَ فَإِذٰا هِيَ تَلْقَفُ مٰا يَأْفِكُونَ * فَوَقَعَ اَلْحَقُّ وَ بَطَلَ مٰا كٰانُوا يَعْمَلُونَ * فَغُلِبُوا هُنٰالِكَ وَ اِنْقَلَبُوا صٰاغِرِينَ * وَ أُلْقِيَ اَلسَّحَرَةُ سٰاجِدِينَ * قٰالُوا آمَنّٰا بِرَبِّ اَلْعٰالَمِينَ * رَبِّ مُوسىٰ وَ هٰارُونَ‌).[1]

ادب، زمينه‌ى هدايت ساحران

حضرت موسى عليه السلام را بيان مى‌كند كه به دستور فرعون ساحران مأموريت يافتند: از طريق سحر به مقابله با حضرت موسى عليه السلام به پردازند. هنگامى كه صحنه آماده شد ساحران ابتدا تا اندازه‌اى اظهار شهامت كردند و تا اندازه‌اى هم عرض ادب، عرض كردند: آيا شما اول سِحر خودتان را مى‌اندازيد؟ اين سخن دو جهت را بيان مى‌داشت. يكى اين كه: ساحران خواستند بگويند ما به پيروزى خودمان اطمينان داريم و فرقى نمى‌كند كه شما اول شروع كنيد يا ما. و جهت ديگر اين‌كه مى‌خواستند نسبت به حضرت اظهار ادب نمايند كه همين اظهار ادب

[1]. اعراف/ 121 116.