مشاهده مى‌كند، مى‌گويد اى كاش! براى من بازگشتى به دنيا بود تا از نيكوكاران باشم.

كه به او جواب داده مى‌شود:

لى‌ قدْ جاءتْك آياتِي فكذّبْت بِها و اِسْتكْبرْت و كُنْت مِن الْكافِرِين؛ [1] بلى، آيات و براهين و معجزات ما براى بيدارى و آگاهى تو آمد و تو كبر و غرور ورزيدى و از كافران بودى.

ائمه طاهر فرموده‌اند اين آيه سوره از اميدواركننده‌ترين آيات قرآن است. وعده آمرزش همه گناهان را مى‌دهد و تشويق به گناه هم از آن فهميده نمى‌شود؛ چون در غير اين صورت، معناى آن تناقض‌آميز مى‌شود: از طرفى نهى از سرقت، زنا، غيبت و دروغ مى‌كند و از طرفى هم مى‌فرمايد همه گناهان آمرزيده مى‌شود. در اين آيه مى‌فرمايد خداوند گناهان را با شرايطش مى‌آمرزد و با توبه آب رفته را مى‌شود به جوى برگرداند و به سوى خدا بازگشت. به قول شاعر:

اى يك‌دِلِهء صد دِلِه دِل يك‌دِلِه كن مِهر دگران را ز دِل خود يله كن

يك صبح به اخلاص بيا بر درِ ما برنامد اگر كام تو از ما گله‌

روزنهء اميد

مى‌فرمايد اى بنده، تو بيا كه قابل آمرزش هستى: و أنِيبُوا إِلى‌ ربِّكُمْ؛ برگرديد به سوى پروردگارتان، و تسليم او شويد، قبل از اينكه كار به جايى برسد كه امكان برگشت نيست. اينكه وعدهء مغفرت گناه مى‌دهد، براى اين است كه روزنهء اميدى براى گنهكار باشد و فكر نكند آب كه از سرگذشت «چه يك نى، چه صد نى» و بداند مى‌شود گناهان را جبران و خود را اصلاح كرد. در حقيقت

[1] زمر (39) آيهء 59.