زندگى گسترده و خانه وسيع برخوردارند و كسب و كارشان رونق دارد و درآمدشان زياد است.

چنين افرادى اگر بخواهند وظيفه دينى و اجتماعى خود را در مقابل خدا و مردم انجام داده باشند لازم است از خانه بزرگ خود به نفع مردم، به‌خصوص طبقات كم‌درآمد و محروم جامعه، استفاده كنند و با ميهمانى فقرا و نيازمندان و رسيدگى به وضع معيشتى آنها، كه چه‌بسا اجاره‌نشين‌اند و يا در كلبه محقرى زندگى مى‌كنند، دين خود را در برابر آنها ادا كنند و با اطعام و اكرام خويشان و اقوام خود در آن خانه، به صلهء رحم بپردازند و محل سكونت خود را جاى رسيدگى به افراد كم‌درآمد جامعه و پرداخت حق و حقوق آنها، اداى حقوق واجب شرعى از قبيل زكات و خمس و... انجام تكاليف شرعى (نماز، روزه، عبادت) قرار دهند، نه اينكه بهترين خانه و ماشين و امكانات را داشته باشند و توجهى به همسايگان و نيازمندان جامعه و عبادت و بندگى خدا و قرائت قرآن و نماز و روزه، نداشته باشند.

عاصم و رهبانيت

فقال العلاء: يا امير المؤمنين! اشكو اليك اخى عاصم بن زياد: قال: و ماله؟ قال: لبس العباءة و تخلّى عن الدنيا. قال: علّى به فلمّا جاء قال: يا عدىّ نفسه، لقد استهام بك الخبيث اما رحمت اهلك و ولدك! أ ترى الله احلّ لك الطيّبات و هو يكره ان تأخذها! انت اهون على الله من ذلك!؛ آن‌گاه علاء بن زياد، به على (ع) گفت: اى امير مؤمنان، من از برادرم عاصم به تو شكايت دارم. آن حضرت فرمود: چه شكايتى و براى چه؟ عرض كرد: عبا پوشيده و از دنيا كناره گرفته. فرمود: او را پيش من بياوريد. هنگامى كه عاصم به نزد امير المؤمنين (ع) آمد حضرت به او فرمود: تو اى دشمن خود، مى‌بينم كه ابليس پليد و ناپاك خواسته تو را در اين جامهء ژنده، حيران و سرگردان كند. آيا تو به زن و