نان او را نبیختند.[1]

خلاصه آنکه آن حضرت تا در نیا بود چشم از لذات دنیوی پوشیده و در خورش و پوشش قناعت به چیزهای غیر لذیذ کم ارزش می فرمود.

فضائل امیرالمومنین 7

و وارد شده است که در وقتی که رسول خداوندگار از این عالم بی اعتبار نقل بدار قرار فرمود از دنیا هیچ چیز از او مخلَّف نشده و قرضی داشته که به وصیّ و جانشین بلافصل خود وصیّت و امر بقضاء آن فرمود.[2]

و چرا خاتون قیامت چنین نباشد و حال آنکه مادرش خدیجه کبری3 بود که ملکه قریش و از جمله مالداران ایشان بود. و همین که از یمن طالع میمون و تاثیر بخت همایون بشرف وصال حبیب ملک متعال مُشرّف شد بشکرانه این نعمت عظمی و به پاداش این موهبت کبری رقاب عبید و أماء خود را در راه خدا از قید ذلّ عبودیت و بندگی آزاد نموده و سایر اموال خود را به حبیب پروردگار بذل و هِبه نمود و آن حضرت نیز در راه رضای دوست مصرف داشت. و به چه جهت آن مکرّمه به این نحو رفتار نفرماید و حال آنکه شوهر تاجدار و انیس و مونس دل فکارش حیدر کرّار بود که سرآمد جمله زاهدان و پیشرو تمامی متّقیان و متورّعان بود و مخاطبه آن بزرگوار با دنیای غدّار گوش زد تمامی اهل روزگار شده که مکرر می فرمود: يَا دُنْيَايَا دُنْيَا، هَيْهَاتِ! غُرِّي غَيْرِي،

[1]. الغارات ابراهیم ثقفی ج1 ص88 و شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید ج 2 ص447 و المناقب للخوارزمي : ص118 ح130 وفرائد السمطين : ج1 ص352 ح277

[2]. الخرائج و الجرائح ج2 ص885