(3181- 3164)

فرموده است: اقمت لكم على سنن الحقّ فى جوادّ المضلّة

اين كلام امام (ع) آنها را آگاهى مى‌دهد كه پيروى كردن از امام (ع) و لزوم بازگشت به جلوه‌هاى نورانى او در پيمودن راه خدا واجب است و به آنها اعلام مى‌دارد كه راه حق را بگيرند تا آنها را از جاده‌هايى كه قدمها را لغزانده و به انحراف مى‌كشاند باز دارد. براى توضيح بيشتر كلام امام (ع) مثل مشهورى كه از رسول خدا (ص) رسيده است بيان مى‌كنيم (شارح): روايت شده كه پيامبر (ص) فرمود: «خداوند مسير زندگى را به راه مستقيمى تشبيه كرده است كه بر دو طرف آن ديوارى وجود دارد كه داراى درهايى باز است و بر هر درى پرده‌اى آويخته و بر ابتداى راه ندا دهنده‌اى ايستاده و مى‌گويد: به راه در آييد و منحرف نشويد.»

آن گاه پيغمبر (ص) فرموده است منظور از صراط اسلام است و پرده‌هاى آويخته حدود الهى است و درهاى گشوده، محرّمات خداست و آن ندا دهنده قرآن است.

چون امام (ع) بر اسرار كتاب آگاه بوده و جامع علم و حكمت الهى و آگاه بر اصول و فروع دين مى‌باشد پس ناطق به كتاب خدا و دعوت كننده به راه حق است، و همان كسى است كه بر ابتداى راه خدا ايستاده است و چون راه خدا و صراط مستقيم در نهايت وضوح و روشنى بوده است و حدود الهى و مقدّمات آن را مى‌دانسته مانع لغزيدن اشخاص در راههاى انحرافى و بر طرف كننده شكّها و شبهاتى است كه براى انسانها پيش مى‌آيد. و به لحاظ همين نيروى مدبّرى كه براى اداره جهانيان داشت، او تنها كسى است كه بعد از رسول خدا (ص) بر درهاى بازى كه جايگاه هلاكت است و بر درهاى جهنّم و راههاى گمراهى ايستاده است و روندگان اين راهها را به حدود خدا باز مى‌آورد و نواهى خدا و عظمت عذاب او را يادآورى مى‌كند و پيشواى فكرى راهروان راه حق مى‌شود و آن وقتى است كه امام (ع) متوجّه مى‌شود ذهن گمراهان در تاريكى جهل فرو رفته و جز آن حضرت، راهنمايى نمى‌بينند و با كوشش و جستجو آب زندگى را از