3 - اگر بيشتر از ده روز خون ديده و داراي نشانه هاي حيض باشد، بايد شماره عادت خويشان خود را به طوري كه در"عادت وقتيه"[1] گفته شده حيض و بقيه را استحاضه قرار دهند، و در اين مورد احتياط مستحب آن است كه :

الف - اگر عادت خويشان او هفت روز باشد هفت روز را حيض و بقيه را استحاضه قرار دهد.

ب - اگر عادت خويشان او كمتر از هفت روز باشد همان مدت را حيض قرار دهد، و در تفاوت كمتر از هفت روز تاهفت روز را احتياط نمايد، يعني كارهايي را كه بر حائض حرام است انجام ندهد و به وظيفه مستحاضه عمل نمايد.

ج - اگر عادت خويشاوندان او بيش از هفت روز - مثلا نه روز - باشد، همان هفت روز را حيض قرار داده، و در تفاوت بين هفت روز و عادت آنان - كه دو روز است - احتياط كند.

4 - اگر از خوني كه بيش از ده روز ديده اند چند روز نشانه حيض و چند روز ديگر نشانه استحاضه داشته باشد، سه حالت دارد :

الف - اگر خوني كه نشانه حيض داشته كمتر از سه و بيشتر از ده روز نباشد، همه آن حيض است .

ب - اگر خوني كه نشانه حيض دارد كمتر از سه روز بوده، بنابراحتياط واجب به اندازه روزهاي عادت خويشاوندان احتياط كند و بقيه را استحاضه قرار دهد.

ج - اگر پيش از گذشتن ده روز از قطع خوني كه نشانه حيض داشته و از سه روز بيشتر است بار ديگر خوني كه نشانه حيض دارد ببيند - مثل اينكه پنج روز خون حيض و نه روز خون استحاضه و دوباره پنج روز خون حيض ببيند- بنابراحتياط واجب در هر دو خون كارهايي كه بر حائض حرام است ترك و به وظايف مستحاضه عمل نمايد.

5 - مبتدئه :

"مبتدئه" به زني گفته مي‌شود كه براي نخستين بار خون مي‌بيند.

مساله 442- براي مبتدئه چند حالت وجود دارد:

1 - اگر خوني كه ديده كمتر از سه روز و بيشتر از ده روز نباشد و همه آن نشانه حيض داشته باشد، بايد همه را حيض قرار دهد، و اگر نشانه حيض نداشته باشد به احتياط عمل كند.

---