داشته باشد كه آن دستورها و احكام، جزئي از دين و بر اساس اصول مسلم آن دين، كه با دليل قطعي عقلي ثابت شده است مي‌باشند، آنها هم بي شك جزئي از آن دين هستند و بايد به آنها ايمان آورد; چرا كه خداوند دستورهايي را به بشر داده است تا آنان با عمل به آنها اظهار بندگي كنند، و برخي از آنها براي امتحان و بندگي رازهاي پوشيده اي دارند. وقتي ثابت شد كه خداوند به امري دستور داده است، بايد آن را پذيرفت .

به هر حال بر هر مسلماني و بلكه هر انساني لازم است - هرچند به اختصار - با اعتقادات حق و نيز عقايد باطل آشنا شود و عقيده حق را انتخاب كند، آن را تقويت نمايد و سرانجام با آن به درگاه خداوند حضور يابد; و از عقايد باطل پرهيز كند.

ايمان

"ايمان" از ريشه "امن" به معناي تصديق و اطمينان است .[1] ايمان شيفتگي قلب و حاصل نوعي معرفت آميخته با حب و علاقه است، كه امنيت و آرامش دل را در پي دارد. البته صرف علاقه مندي به چيزي و يا آگاهي از چيزي ايمان نيست . از خيلي چيزها آگاهي داريم . كشورها، شهرها و انسانهايي را مي‌شناسيم، اما نمي گوييم به آنها ايمان داريم . خيلي چيزها را دوست داريم، مانند خوراك، پوشاك و... اما نمي گوييم به آنها ايمان داريم . ايمان عبارت از دلبستگي همراه با نوعي آگاهي است كه گاه به اموري محسوس و گاه به غير محسوس تعلق مي‌گيرد. مثل ايمان به خدا، به غيب و يا به مكاني كه تأثير معنوي دارد.

ايمان در انسان اطمينان ايجاد مي‌كند و او را از حالت شك و ترديد بيرون مي‌برد و به امنيت فكري و يقين مي‌رساند. امام علي (ع) ايمان را مأمن براي كسي كه وارد آن شود معرفي كرده است : "من آمن امن ."[2] در واقع مؤمن با ايمانش، از دو دلي نجات پيدا كرده و به ميدان امني رسيده است . ايمان، با امنيت هم ريشه است .

---