ج - صلح و تأمين

در ضمن دفاع نظامي از حقوق مسلمانان، اگر زمينه اي براي به دست آمدن حقوق آنان از راههاي غيرنظامي حاصل شد، حاكمان اسلامي موظف اند آن زمينه ها را مورد مطالعه و دقت قرار دهند و كارشناساني را به اين امر وادارند تا به بررسي دقيق پيشنهادات صلح، آتش بس و امثال آن پرداخته و نتايج مثبت و منفي آن را به اطلاع تصميم گيرندگان برسانند. اين امر نبايد به گونه اي باشد كه سبب سستي و فتور در دفاع نظامي گردد، بلكه بايد موضع قدرت بر حق مسلمانان را حفظ كند.

اگر مسلم شود كه حقوق مسلمانان با ترك جنگ و يا قرارداد صلح و يا دادن تأمين به متجاسران و متجاوزان و عفو ايشان بهتر به دست مي‌آيد، لازم است از عمليات نظامي چشم پوشي شده و بهترين راه استيفاي حقوق يا جلوگيري از خسارت بيشتر انتخاب گردد. و چنانچه حاكمان اسلامي به متجاوزان امان دهند و آنان تحت امنيت موجود در حكومت اسلامي قرار گيرند، هيچ كس نمي تواند مدعي خسارت گردد و يا امنيت داخلي دولت اسلامي را ناديده گرفته و تحت عنوان صاحب حق اقدام به مجازات كند.

قرآن كريم درباره صلح و ترك مخاصمه مي‌فرمايد: (و ان جنحوا للسلم فاجنح لها و توكل علي الله انه هو السميع العليم )[1] "اگر تمايل به مسالمت پيدا كردند آن را بپذير و بر خدا توكل كن، همانا او شنوا و داناست ."

امام صادق (ع) درباره معناي روايتي از رسول خدا6 توضيح مي‌دهد: "اگر لشكري از مسلمانان قوم مشركي را محاصره كنند و يكي از مشركان امان بخواهد و بگويد به من امان دهيد تا با رئيس شما صحبت كنم و يكي از مسلمانان به او امان دهد، واجب است بر ديگران و حتي بزرگان لشكر اسلام كه به اين امان وفا

---