مالكيت خصوصي

انسان مي‌تواند با كار و كوشش، بخشي از منابع طبيعي را طبق شرايطي به مالكيت خصوصي درآورد. بنابراين مالكيت شخصي محترم است، وجدان شوق به كار و تلاش در انسانها همواره زنده مي‌ماند و بازدهي كار بالا مي‌رود، با اين دستور جلوي اجحاف و ظلم به ديگران نيز گرفته مي‌شود.

ثروت

همان گونه كه پيش از اين گذشت فقر عامل بسياري از انحرافات و كجي هاست، اما از طرفي نيز مشاهده مي‌شود كه در برخي آيات و روايات ثروت نكوهش شده و به عنوان عامل غرور و تكبر و سركشي و وسيله تجمل، فخرفروشي بر ديگران و تضعيف دين معرفي شده است .

از مجموع آموزه هاي ديني استفاده مي‌شود كه توسعه و ايجاد ثروت و مكنت به ذات خود ممنوع نيست ; بلكه ثروت براي ثروت و ثروت عاري از معنويت مذموم است . دلبستگي به مال دنيا خطرناك است، و به همين جهت در برخي روايات كسي كه مال دوست است بنده دنيا معرفي شده است .[1]

به تعبير ديگر اگر جمع آوري مال به صورت هدف و با دلبستگي به آن همراه باشد، امر مذمومي است . در اين صورت مال و ثروت هرگز نمي تواند مايه خوشبختي شود و بلكه گاهي عامل بدبختي است .

---