انسانها را تشويق به انجام وظيفه مي‌كند; تكاليفي كه از بندگان خواسته شده و گاه دشوار است و اداي همه آنها سخت مي‌باشد، به خصوص با توجه به اين كه دنيا دار وسوسه و لغزش است . چنين افرادي را خداوند با شفاعت بنده اي از برگزيدگانش، از عذاب نجات مي‌دهد و يا به رتبه او مي‌افزايد.

صراط

در قيامت پلي وجود دارد به نام "صراط" كه باريك تر از مو و برنده تر از شمشير است . "الصراط ادق من الشعر و احد من السيف".[1] همه مردم پس از تجديد حيات در قيامت، بايد از چنين پلي عبور كنند تا به بهشت برين برسند. هر كسي به اندازه اتصالش به حقايق عالم، توان دارد با نور خود از آن عبور نمايد.[2] مؤمنان داراي عمل صالح، تقوا پيشگان، صالحان و اولياي الهي به راحتي از آن عبور مي‌كنند; و مشركان و فاسقان توان گذر از آن را نخواهند داشت و سقوط خواهند كرد.[3] برخي همانند اسب تيز رو از آن به راحتي مي‌گذرند و برخي لنگان لنگان [4] و كساني هم از آن مي‌افتند.

در وضعيت وانفساي قيامت، ضعف بر اندام چيره مي‌شود. چشم از ديدن باز مي‌ماند و قلب به تپش مي‌افتد. اضطراب سراسر وجود انسان را فرا مي‌گيرد. وقتي چنين حالتي براي كسي پيش بيايد، راه رفتن در زمين صاف هم برايش دشوار مي‌گردد تا چه رسد به عبور از گذرگاهي باريك و خطرناك . راه عبور با موفقيت از اين گذرگاه، اتصال به عالم حق است . انسان با چنين اتصالي، نور راه و استواري در قدم به دست مي‌آورد. قلبش آرام مي‌گيرد و برايش توازن و اعتدال حاصل مي‌شود. البته اين همه با ذخيره هاي دنيايي امكان پذير است .

---