شاهد روشن اين واقعيت قرآن كريم است كه در آن بيش از آن كه از خداشناسي بر مبناي اثبات آن سخن گفته شود، از شيوه پرستش او سخن به ميان آمده و شرك و بت پرستي با هر شكل و قالب و محتوايي شديدا نفي شده است . اين روش خود نشان مي‌دهد كه وجود خداوند نياز به اثبات ندارد و انسانها فطرتا خداجويند. فطرت آدمي علاوه بر اين كه منشاء و سرچشمه خداشناسي است، دليلي بر وجود خداوند نيز هست . بشر در ابتدا موحد بوده و خداي يگانه را مي‌پرستيده است . اين كه تاريخ زندگي بشر از بت و ماه و ستاره و انسان به عنوان الهه هايي در ميان مردم نام مي‌برد و قرآن هم آن را تأييد مي‌كند، از انحرافهايي است كه بعدها رخ داده است .

راههاي خداشناسي

همان گونه كه گفته شد وجود خداوند چنان بديهي است كه به اثبات نيازي ندارد. او همه هستي است و دست نوازشگر و پرمهر او همه را هستي داده است . همه پديده هاي هستي طفيلي وجود اويند. به هر كجا كه روي بياوري آثار او را به روشني مي‌بيني . وجود او چنان بر همه چيز سايه انداخته كه تصور هستي بدون وجود او امكان ندارد. به وضوح تدبير او در همه جا آشكار است، و اگر لحظه اي دست عنايت او از عالم برداشته شود همه چيز از هم فرو مي‌ريزد. آيا روز به دليل نياز دارد؟ وجود خدا از روز هم روشن تر است .

اگر در يك محيط آرام و ساكت نشسته و مشغول فكر و مطالعه باشيم و ناگهان صدايي را بشنويم، به طور ناخودآگاه در پي اين هستيم كه منشاء و علت آن را پيدا كنيم . اگر روزي وارد منزل خود بشويم و ببينيم برخي وسايل منزلمان دست كاري شده، بلافاصله اين سؤال برايمان مطرح مي‌شود كه چه كسي وارد منزل شده و تغييراتي را به وجود آورده است . هر انساني حتي كودك اين ذهنيت را دارد كه هر حادثه اي از سبب و علتي ناشي شده است . بر اساس همين حس علت يابي، به كنجكاوي و بررسي رويدادها و كشف علل آنها مي‌پردازد. دانشمندان و محققاني