بايد بين مردم موجه و باموقعيت باشند; حتي اگر خطا و اشتباه هم داشته باشند به موقعيت آنان لطمه خواهد زد، و قهرا نتيجه اي كه از بعثت انبيا بايد به مردم برسد نمي رسد; زيرا كسي كه هم گناه و تخلف از وحي مي‌كند و هم دچار گناه از روي سهو و نسيان و خطا باشد، نمي تواند اسوه و الگوي مردم قرار گيرد و آن اعتمادي كه بايد نسبت به او باشد از بين مي‌رود.

بنا بر روايتي امام هشتم حضرت رضا(ع) مي‌فرمايد: به حضرت آدم گفته شد از آن درخت نخورد و درخت خاصي به او نشان داده شد، آدم تصور كرد كه از آن درخت خاص نبايد بخورد و از درختهاي گندم كه مثل آن بود تناول كرد;[1] پذيرفتن اين هم مشكل است، براي اين كه معنايش اين مي‌شود كه كلام خدا را نفهميده باشد، و همين سبب مي‌شود كه پيامبران آن طور كه بايد مورد وثوق و اطمينان مردم نباشند.

پس بهترين جواب اين است كه بگوييم اين نهي، نهي تنزيهي بوده ; و اگر هم در قرآن تعبير به عصيان شده و گفته شده است (عصي آدم)[2] يعني آدم عصيان كرد، لازم نيست عصيان به همراه نهي تحريمي باشد، اگر نهي كراهتي هم باشد باز تعبير به عصيان مي‌توان كرد; اگر پدري فرزندش را نهي كند ولي نه نهي محكمي كه به حد حرمت باشد بلكه نهي كراهتي باشد، وقتي فرزندش تخلف كرد مي‌گويد او معصيت مرا كرد. معصيت به اين معني است كه اطاعت نكرد و تخلف كرد. به هرحال عصمت پيامبران نزد ما شيعه اماميه مسلم است .

آغاز عصمت پيامبران و ائمه اطهار(ع)

بحث ديگري در كلام هست كه آيا پيامبران و ائمه (ع) كه معصوم و محفوظ از

---