"... آيا در تاريخ مشرق زمين هيچ به سراغ نهج البلاغه رفته ايد؟ ... نهج البلاغه اي كه از فكر و خيال و عاطفه آياتي به دست مي‌دهد كه تا انسان هست و تا خيال و عاطفه و انديشه انساني وجود دارد، با ذوق بديع ادبي و هنري او پيوند ناگسستني خواهد داشت .

سخناني به هم پيوسته و هماهنگ، جوشان از دركي عميق و بينشي ژرف، لبريز از شور واقعيت و گرمي حقيقت، سرشار از اشتياق تمام، براي شناخت ماوراء اين حقيقت .

سخناني زيبا و نغز كه زيبايي موضوع و بيان آنچنان در آن به هم آميخته كه تعبير با مدلول، و شكل با معنا يكي شده اند; همچنان كه حرارت با آتش، و نور با خورشيد يكي هستند!

بشر در مقابل كلام او به مثابه موجودي در برابر سيل خروشان و درياي پرموج يا طوفاني سركش يا گردبادي تند به شمار مي‌آيد... .

نهج البلاغه اي كه اگر جملات آن براي انتقاد به كار برده شود، همچون تندبادي بنيان كن است ; و اگر تباهي و فساد را مورد تهديد قرار دهد، همچون آتش فشاني سهمگين زبانه مي‌كشد; و اگر براي تكامل بخشيدن به انديشه و تفكر خوانده شود، حس و عقل را همراه مي‌سازد; و اگر در مقام پند و اندرز باشد، مهر و عاطفه پدري را همگام با راستي و وفاي انساني در آن خواهيد يافت ; و اگر براي شما از ارزش و هستي و زيبايي هاي آفرينش و كمالات جهان هستي سخن گويد، آنها را با مدادي آغشته به نور ستارگان در قلب شما مي‌نگارد! نهج البلاغه بياني است رساتر از هر رسا، و پاره اي است از يك تنزيه ! و پيوند ناگسستني با اصول ادب انساني دارد، و تا آنجا