فصل پنجم : اجرت پزشكي

حق طبابت

(62) دريافت حق طبابت قبل از طبابت يا بهبودي بيمار - چنانكه مرسوم است - در صورتي كه مورد رضايت بيمار باشد اشكال ندارد.

(63) اگر پزشك و بيمار بر سر مبلغي به عنوان اجرت يا حق ويزيت توافق كرده باشند، بيمار بايد مقدار توافق شده را بپردازد، مگر اينكه مغبون شده باشد; ولي اگر توافق نشده باشد بايد اجرة المثل يعني اجرت متعارف را بپردازد.

(64) سؤال : اگر پزشك سعي خود را در مداواي بيمار انجام دهد ولي بيمار بهبودي نيابد، آيا نسبت به هزينه درماني كه قبلا بيمار پرداخت كرده مديون است ؟

جواب : اگر پزشك با بيمار قرار گذاشته و وعده مداوا و بهبودي داده باشد، در صورت عدم حصول بهبودي بايد هرچه گرفته برگرداند; ولي اگر بنابر اين بوده كه معاينه كند و طبق تشخيص نسخه بنويسد، و حق ويزيت را در مقابل معاينه و نوشتن نسخه گرفته باشد، مديون نيست ; و ظاهرا در بين پزشكان فرض دوم بيشتر متعارف است .

(65) سؤال : با توجه به اينكه حق طبابت همانند حق وكالت و مواردي از اين قبيل - برخلاف اجناس ديگر كه داراي قيمت خاص هستند - از لحاظ مادي غيرقابل تعيين مي‌باشد، به نظر حضرتعالي بهترين راه تعيين ميزان حق طبابت چيست ؟ آيا مقداري كه دولت تعيين مي‌كند در هر شرايطي قابل دريافت است و پزشكان مديون نخواهند بود؟

جواب : اگر پزشك بتواند تعيين حق طبابت را در اختيار بيمار قرار دهد بسيار خوب است ; و اگر نتواند يا نخواهد، در صورتي كه بخواهد قبل از اقدام به معالجه آن را تعيين كند بايد مقدار كار و كيفيت عمل را در نظر بگيرد و از اجحاف بپرهيزد و بجا