فصل 2: دعاهايى كه براى زمان نشستن در كشتى و نيز اثناى سفر با آن انشا كرده‌ايم‌

مسافر بگويد:

اللّهمّ إنّك قلت: هُوَ الَّذِي يُسَيِّرُكُمْ فِي الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ[1] و حيث كنت- يا أرحم الرّاحمين و أكرم الأكرمين- المتولّي لتسييرنا فكن اللّهمّ المتولّي لحسن تدبيرنا و كمال سرورنا و دفع محذورنا و الرّحمة لنا و العناية بنا في جميع أمورنا، و مدّنا في تسييرك في البحر في السّرّ و الجهر بالنّصر و جبر الكسر و شدّ الأزر و صلاح الأمر و البرّ و اليسر؛ برحمتك يا أرحم الرّاحمين.

پروردگارا، خود فرموده‌اى: (اوست كه شما را در خشكى و دريا مى‌برد) و چون تو، اى مهربان‌ترين مهربانان و گرامى‌ترين بزرگان، سرپرست به راه افتادن ما بوده‌اى، پس مراقب نيك‌انديشى و كمال شادى و دفع موانع ما باش و با ما مهربان باش و در همه‌ى كارها به ما عنايت فرما و در بردنت ما را در دريا، در پنهان و آشكار، به جبران شكست‌ها و همّت والا و صواب ديد كارها و نيكى و آسانى يارى فرماى؛ به حقّ رحمتت، اى مهربان‌ترين مهربانان.

در كتاب «أخبار الأخيار عند ركوب البحار» چنين ديدم: عدّه‌اى مسافر كشتى بودند. چنان باد تندى وزيدن گرفت كه زندگى‌شان را به فنا تهديد كرد و از نجات خود ناتوان شدند. از شخصى كه هم سفرشان بود و به دين دارى و قوّت‌

[1] يونس 7( 10): 23