پيشگفتار

بعد از قرآن كريم، بهترين مائده معنوى آسمانى كه انسانها را بر سر خوان پر نعمت هدايت خود گرد مى‌آورد، و خوراك روح و روان آنها را از سفره دانشهاى غيبى و ما ورائى فراهم مى‌سازد، همانا احاديث دلنشين پيشوايان معصوم : است. دانش اسلامى آن است كه بر محور «قرآن و حديث» بچرخد، و شناخت اسلام، چيزى جز شناخت «قرآن و حديث با درايت كامل آن دو» نمى‌تواند باشد.

آنكه مدّعى تبعيّت از كتاب خداست، بناچار بايد سيره و سنّت و سخن مصطفى 6 را نيز بپذيرد. زيرا حجّيت سنّت، مأخوذ از فتواى قرآن است، آنجا كه مى‌گويد:

وَ أَنْزَلْنا إِلَيْكَ الذِّكْرَ لِتُبَيِّنَ لِلنَّاسِ ما نُزِّلَ إِلَيْهِمْ وَ لَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرُونَ‌[1].

يعنى: «قرآن را به تو نازل كرديم، تا براى مردم آنچه را كه به ايشان نازل شده است توضيح دهى، و اميد كه آنان بينديشند».

در اين آيه، مقام پيامبر، «مقام تبيين و توضيح و تشريح جزئيّات وحى الهى» است. در آيه ديگر قبول و پذيرفتن اوامر و نواهى رسول خدا را بر همه واجب و لازم دانسته است:

[1]- نحل/ 44.