جواز پنهان داشتن گناهان و كراهت مطّلع ساختن مردم از آنها

بدان كه اصل در اخلاص برابرى ظاهر و باطن انسان است، همان طورى كه به بعضى از اصحاب گفته شده است: بر عمل آشكارا اقدام كن! گفتند: عمل آشكارا چيست؟ فرمود: وقتى كه مردم از آن عمل تو با خبر شدند شرم نكنى، و اين مقام يك مقام بزرگى است كه هر كسى بدان نائل نمى‌شود و هيچ كس از گناهى كه قلبا و يا با اعضاى بدن خود مرتكب شده باشد بر كنار نيست امّا پنهان مى‌دارد زيرا نمى‌خواهد مردم از آن با خبر شوند، بخصوص آن خواسته‌ها و آرزوهاى قلبى كه در ذهن انسان خلجان مى‌كند در صورتى كه خداوند از همه آنها آگاه است، پس اين كه بنده‌اى مى‌خواهد، آنها را از ديگر بندگان پوشيده دارد زيرا چه بسا او گمان مى‌برد كه آن رياى ممنوع باشد، در صورتى كه چنين نيست، بلكه آنچه منع شده آن است كه آن را پوشيده دارد تا مردم او را پرهيزگار بدانند و تصوّر كنند كه او از خدا مى‌ترسد، با اينكه در واقع چنين نيست و او رياكار پنهانى است.

امّا راستگو آن كسى است كه، با پنهان داشتن گناهان، رياكارى نمى‌كند، و از اين كه مردم از گناه او مطّلع شوند غمگين و از اين كه خداوند گناهش را بپوشاند خوشحال مى‌شود، و هنگامى كه بر ملا شود، از آن جهت كه در دنيا پرده حرمتش دريده شده است، اندوهگين شده، مى‌ترسد كه در آخرت نيز پرده حرمتش دريده شود، زيرا در خبر است كه خداوند گناه هر كس را در دنيا